[ad_1]
با نزدیک شدن به پرتاب تلسکوپ فضایی جیمز وب، دوران تلسکوپ فضایی هابل کم کم به پایان می رسد.
به مدت 10 روز در سال 1995، تلسکوپ فضایی هابل توجه خود را به فضایی کوچک و به ظاهر خالی معطوف کرد. نتیجه میدان دید عمیق هابل است، تصویری خالی از حدود 3000 کهکشان با نور کم.
هابل بیش از 30 سال است که در مرکز چنین اکتشافات قابل توجهی بوده است و از طول موج های نور برای کمک به کشف ترکیب جوی سیارات خورشیدی بیرونی و درک چگونگی تشکیل ستارگان استفاده می کند.
بر اساس دانش هابل، ناسا در حال آماده شدن برای پرتاب جانشین خود است که اکنون به نام تلسکوپ فضایی جیمز وب شناخته می شود. این تلسکوپ فضایی جدید و تیز در فضا سفر خواهد کرد تا کهکشان های بیشتر و بیشتری را کشف کند و نور اولین ستاره هایی را که میلیون ها سال پیش تشکیل شده اند، بگیرد.
با این حال، تلسکوپ فضایی هابل برای چندین دهه بهترین ابزار ما بوده است، که به کیهان نگاه می کند و تصاویر شگفت انگیزی از فضا می گیرد.
سنگ کیهانی
این سحابی قرمز غول پیکر و همسایگان آبی کوچک آن بخشی از یک منطقه بزرگ ستاره‌زایی در ابر ماژلانی بزرگ در فاصله 160000 سال نوری از زمین هستند. به این تصویر لقب «صخره کیهانی» داده شده است، زیرا به گفته ناسا، سحابی قرمز رنگ شبیه صخره مرجانی است که در دریایی از ستارگان شناور است.
همپوشانی کهکشان ها
در این تصویر نمایی نادر از کهکشان راه شیری با نام Ajax 3314 ثبت شده است. به نظر می رسد که این دو کهکشان با هم برخورد می کنند، اما در واقع میلیاردها سال نوری از هم فاصله دارند. برخلاف آنچه در این تصویر مشاهده می شود، این دو کهکشان در جهت های کاملا متفاوت حرکت می کنند و با یکدیگر برخورد نمی کنند.
خوشه ستاره ای R136
در مرکز سحابی رتیل، در فاصله حدود 170000 سال نوری از زمین، یک خوشه متراکم از ستارگان جوان در سمت راست پایین تصویر قابل مشاهده است. به گفته ناسا، از میان صدها ستاره جوان، ستاره های آبی بزرگترین ستاره های موجود در جهان هستند. در متراکم ترین و مرکزی ترین بخش این خوشه، ستاره شناسان 9 ستاره با جرم 100 برابر خورشید ما کشف کرده اند.
سحابی پرده
بخش کوچکی از سحابی پرده، بقایای یک ابرنواختر است که حدود 8000 سال پیش پس از مرگ ستاره ای با جرم 20 برابر خورشید ما شکل گرفت. امواج شوک و بقایای آن ابرنواخترها فیبرهای گاز یونیزه شده سحابی را تشکیل می دهند. در این تصویر رنگ قرمز با هیدروژن، سبز با گوگرد و آبی با اکسیژن همراه است.
پژواک نور از یک ستاره ابرغول سرخ
این تصویر از یک تکشاخ ابرنواختر قرمز 838 تغییر چشمگیری در روشنایی ابرهای گرد و غبار اطراف را نشان می دهد. ستاره ای به نام “پژواک نور” در ژانویه 2002 پس از افزایش ناگهانی درخشندگی، از الگوهای غباری که قبلاً دیده نشده بود، پرده برداری کرد.
838 تک شاخ به طور موقت به یکی از درخشان ترین ستاره های کهکشان تبدیل شد – 600000 بار درخشان تر از خورشید ما – قبل از اینکه در آوریل 2002 ناپدید شود.
جنایت هربیگ هارو 24
ستارگان تازه تشکیل شده گاهی اوقات جت های باریک و داغ گاز یونیزه از خود ساطع می کنند و اثری شمشیر مانند به نام «هربگ هارو توده» ایجاد می کنند. ستاره جوان و پوشیده از غبار در مرکز تصویر در کهکشان قرار دارد و حدود 1350 سال نوری از زمین فاصله دارد.
سحابی پروانه
وقتی ستارگان کوچک می میرند، لایه های گاز بیرونی آنها برای حدود 10000 سال به فضا پرتاب می شود و هسته های داغی به نام کوتوله های سفید بر جای می گذارد. کوتوله سفید در مرکز تصویر، هوای تابش شده را روشن می کند و سیستم شگفت انگیزی به نام سحابی سیاره ای را ایجاد می کند.
به گفته ناسا، این نام به روزهای اولیه ستاره شناسی برمی گردد، زمانی که رصدگران فکر می کردند نور ضعیفی که می دیدند ممکن است مربوط به این سیاره باشد. با دمای تخمینی سطحی بیش از 400000 درجه فارنهایت (222204 درجه سانتیگراد)، ستاره مرکزی این سحابی یکی از داغ ترین ستارگان ثبت شده است.
مشتری و قمر اروپا
این تصویر نسبتاً جدید از مشتری نه تنها نقطه قرمز بزرگ شناخته شده آن را نشان می دهد، بلکه طوفان سفید درخشانی را نیز نشان می دهد که در عرض های جغرافیایی میانه شمالی در اطراف مشتری با سرعت 350 مایل در ساعت (563 کیلومتر در ساعت) پخش می شود. سرگردان. همچنین، یک نقطه قرمز کوچک در زیر نقطه قرمز بزرگ ظاهر می شود.
قمر یخی اروپا که تصور می شود پتانسیل حیات دارد، ممکن است در سمت چپ مشتری ظاهر شود.
کوه های مرموز
در سحابی کارینا، هرج و مرج در بالای ستون هوا ظاهر می شود و گرد و غبار تا سه سال نوری وجود دارد. تشعشعات سوزان و جریان‌های ذرات باردار از ستارگان فوق‌گرم تازه متولد شده، ستون‌های این سحابی‌ها را تشکیل داده و فشرده می‌کنند و ستاره‌های جدیدی را تشکیل می‌دهند.
در همان زمان، ستون از داخل منفجر می‌شود، زیرا نوزاد ستاره‌هایی که درون آن دفن شده‌اند، جت‌های گازی را تشکیل می‌دهند که در بالای ستون در جریان هستند.
کهکشان آنتن
تلسکوپ فضایی هابل سال هاست که ادغام دو کهکشان مارپیچی به نام کهکشان آنتن را مستند می کند. به گفته ناسا، تعامل بین این دو کهکشان میلیون ها سال پیش آغاز شد و میلیاردها ستاره در طی این برخورد شکل خواهند گرفت.
این برخورد به حدی شدید است که ستارگان از کهکشان‌های میزبان خود جدا می‌شوند و جریانی قوس بین آن دو ایجاد می‌کند. سرعت تشکیل ستاره به قدری زیاد است که گفته می شود کهکشان آنتن در حالت “ستاره انفجار” قرار دارد و در این مدت از تمام گاز موجود در کهکشان برای ساخت ستاره استفاده می شود. این فاز دائمی نخواهد بود و کهکشان ها قادر به جدا شدن نخواهند بود. با گذشت زمان، این دو کهکشان با هم ادغام شدند و یک کهکشان بیضی شکل بزرگ را تشکیل دادند.
[ad_2]
