نتایج شگفت انگیز دانشمندان ما دنیای 15 ثانیه آخر را می بینیم!

در رفتن در یک پیشرفت علمی جدید و مطمئناً شگفت انگیز، دانشمندان ادعا می کنند که مغز ما به طور خودکار ما را فریب می دهد و ما را به مدت 15 ثانیه متوقف می کند تا یک دید بصری پایدار از جهان اطراف ایجاد کند. بدون سردرگمی.

به گفته فرارو، چشمان ما دائماً با حجم وسیعی از اطلاعات بصری بمباران می شود. میلیون ها شکل، رنگ و حرکت در حال تغییر در اطراف ما وجود دارد که چشمان ما می توانند ببینند، اما تجزیه و تحلیل و درک این حجم از تصاویر برای مغز آسان نیست. از یک طرف دنیای بصری به دلیل تغییر نور، افق و عوامل دیگر دائماً در حال تغییر است و از طرف دیگر ورودی بصری ما به دلیل این که چشم‌ها، سر و بدن ما دائماً در حال حرکت هستند، چشمک می‌زند. مدام در حال تغییر است.

برای درک بهتر مفهوم «ازدحام» این ورودی بصری، یک گوشی را جلوی چشمان خود قرار دهید و در حالی که در حال راه رفتن و تماشای چیزهای مختلف هستید، ویدیوی زنده ضبط کنید. نتیجه مبهم و مبهم این فرآیند دقیقاً همان چیزی است که مغز شما در هر لحظه از تجربه بصری با آن سروکار دارد. این مشکل در ویدیوی زیر نیز قابل مشاهده است. دایره سفید در سمت راست حرکت احتمالی چشم را نشان می دهد و حباب محو شده در سمت چپ نشان دهنده ورودی بصری در هر لحظه است.

با این حال، روند دیدن هرگز باعث نمی شود که ما تا این حد سردرگم شویم. در واقع، به جای درک نوسانات بصری و نویزهایی که می توانند ویدیو را ضبط کنند، یک محیط پایدار را درک می کنیم. به عبارت دیگر، اکنون سؤال این است که مغز ما چگونه این «توهم ثبات» را ایجاد می کند؟ این فرآیند قرن ها دانشمندان را مجذوب خود کرده است و یک سوال اساسی در اپتیک درک آن است.

مغز؛ مثل «ماشین زمان»!

اکنون دانشمندان در یک مطالعه جدید روش جدیدی را کشف کرده اند که می تواند این ثبات کاذب را توضیح دهد. مغز به طور خودکار ورودی بصری ما را در طول زمان حفظ می کند. در واقع، به جای تجزیه و تحلیل تصاویر بصری فردی، در یک لحظه معین میانگینی را که در 15 ثانیه گذشته دیدیم، درک می کنیم. بنابراین، با تداعی اشیاء برای یکنواخت تر به نظر رسیدن، مغز ما ما را فریب می دهد تا یک محیط پایدار را درک کنیم. زندگی در “گذشته” ممکن است توضیح دهد که چرا ما متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می دهد، نمی شویم.

به عبارت دیگر، مغز مانند یک «ماشین زمان» است که دائماً ما را در زمان به عقب می فرستد. این فرآیند مانند برنامه‌ای است که هر 15 ثانیه یک بار ورودی بصری ما را در قالب یک برداشت ترکیب می‌کند تا بتوانیم زندگی روزمره خود را سازماندهی کنیم. اگر مغز ما همیشه در زمان واقعی به روز می شد، جهان مانند یک مکان آشفته با نوسانات مداوم در نور، سایه و حرکت احساس می شد، گویی فکر می کردیم دائما در حال تقلب هستیم. برای توضیح این فرآیند، دانشمندان توهمی ایجاد کردند تا نشان دهند این روش تثبیت چگونه کار می کند.

با نگاهی به ویدیوی زیر، صورت چپ به مدت 30 ثانیه به آرامی پیر می شود، با این حال، مشاهده میزان کامل تغییر سن بسیار دشوار است. در واقع، دانشمندان چهره خود را خیلی دیرتر از آن زمان پیر می کنند. برای آزمایش این توهم، از صدها شرکت‌کننده خواسته شد تا ویدیوهای 30 ثانیه‌ای تایم لپس را تماشا کنند تا ویدیوهایی از نمای نزدیک از چهره‌های رو به زوال را در طول زمان تماشا کنند.

هنگامی که از شرکت کنندگان خواسته شد تا سن چهره را در پایان فیلم نشان دهند، شرکت کنندگان سن چهره را تقریباً 15 ثانیه قبل گزارش کردند. در واقع با تماشای ویدیو، مدام بر روی تصاویر گذشته تمرکز می کنیم و به این ترتیب مغز دائما ما را به ده تا ۱۵ ثانیه آخر (جایی که صورت کوچک بود) می فرستد. انسان ها به جای اینکه آخرین عکس را در زمان واقعی نگاه کنند، در واقع به نسخه های قبلی نگاه می کنند، زیرا زمان تازه سازی مغز ما حدود 15 ثانیه است. بنابراین، این توهم نشان می دهد که تثبیت بصری در طول زمان می تواند به تثبیت تأثیر کمک کند.

در ایده کاری که مغز اساسا انجام می دهد تاخیر وجود دارد. توجه مداوم به هر تصویر دریافتی کار بسیار زیادی است، بنابراین مغز به گذشته می چسبد، زیرا گذشته پیش بینی خوبی برای زمان حال است. اساسا، ما اطلاعات گذشته را بازیافت می کنیم زیرا به کارایی بیشتر، سریعتر و انرژی کمتری نیاز دارد. این ایده – که توسط نتایج دیگر پشتیبانی می شود – به عنوان مکانیسم تداوم در مغز شناخته می شود که به طور مداوم درک بصری ما از تجربه بصری گذشته را هدایت می کند.

در واقع، سیستم بینایی ما گاهی اوقات دقت را فدای یک تجربه بصری پایدار از دنیای اطرافمان می کند. این ممکن است توضیح دهد که چرا، برای مثال، هنگام تماشای یک فیلم، متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می دهد، مانند تفاوت بین بازیگران و شیرین کاری های آنها، نمی شویم.

پیامدهای این فرآیند مغزی

البته با این تاخیر اندک در پردازش دنیای بصری ما، پیامدهای مثبت و منفی برای عملکرد مغز ما به همراه دارد. این تاخیر برای جلوگیری از بمباران روزانه با اطلاعات بصری عالی است، اما در صورت نیاز به دقت می تواند عواقب موقعیت های “زندگی و مرگ” را نیز به خطر بیندازد. به عنوان مثال، رادیولوژیست ها صدها تصویر را به صورت دسته ای بررسی می کنند و چندین تصویر مرتبط را یکی پس از دیگری بررسی می کنند. هنگام مشاهده رادیوگرافی، معمولاً از پزشکان خواسته می شود تا هرگونه ناهنجاری را شناسایی کرده و سپس آنها را طبقه بندی کنند.

در طول این جستجو و شناسایی بصری، محققان دریافتند که تصمیمات رادیولوژیست تنها بر اساس تصویر فعلی نیست، بلکه بر اساس تصاویری است که قبلا دیده بودند، که می تواند عواقب جدی برای بیماران داشته باشد. به‌طور دقیق‌تر، کندی سیستم بصری برای به‌روزرسانی می‌تواند ما را نسبت به تغییرات فوری کور کند، زیرا اولین برداشت ما را جلب می‌کند و ما را به گذشته بازمی‌گرداند.

با این حال، در نهایت، این فرآیند به زمینه تجربه دائمی ما از یک جهان پایدار می‌افزاید. در عین حال، مهم است که به یاد داشته باشید تصمیماتی که ما هر روز می گیریم کاملاً بر اساس موقعیت نیست، بلکه به شدت به آنچه در گذشته دیده ایم بستگی دارد.

منبع: گفتگو

ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو