آیا چین می تواند به میل خود یک سیستم بین المللی جدید ایجاد کند؟

در رفتن الیزابت سی. اقتصاد *; پیش از گردهمایی سالانه حدود 3000 نماینده چینی در کنگره ملی خلق پکن در مارس 2021، شی جین پینگ رئیس جمهور چین از پیروزی کشورش پس از فوران کرونا صحبت کرد و گفت چین اولین کشوری بود که شیوع کرونا را متوقف کرد و اولین کشور شد. برای از سرگیری تجارت عادی، رشد اقتصادی مثبت برای اولین بار از زمان فوران کرونا حاصل شد.

این نتیجه اعتماد ما به مسیرمان و اعتقاد ما به نظام و فرهنگمان است.» او با افتخار گفت که حالا مثل جوانانش در خارج از چین، جوانان چینی هم می توانند با افتخار بگویند که چینی هستند. برای موفقیت چین، با ظهور کرونا، به نظر می رسد که رهبری تاریخی و مرکز خود را در صحنه جهانی بازیابد. یک ماه پس از سخنرانی، حزب کمونیست چین با صدور قطعنامه ای ارزیابی خود را تایید کرد. در این قطعنامه از شی به عنوان رهبری یاد شده است که چین را بیش از هر زمان دیگری به مرکز صحنه جهانی نزدیک کرده است.

چین در حال حاضر در مرکز سیستم بین المللی قرار دارد و بزرگترین قدرت تجاری جهان و بزرگترین منبع اعتباری جهان با بیشترین جمعیت و ارتش جهان است و به یک مرکز جهانی برای نوآوری تبدیل شده است. اکثر تحلیلگران پیش بینی می کنند که تولید ناخالص داخلی چین تا سال 2030 از ایالات متحده پیشی بگیرد و به بزرگترین اقتصاد جهان تبدیل شود. واکنش چین به چالش های جهانی پیامدهای عمیقی برای بقیه جهان دارد.

با این وجود، علیرغم عینیت غیرقابل انکار چین و اهمیت جهانی، آیا پکن می خواهد یک نظام بین المللی جدید ایجاد کند یا خطراتی را بر سیستم موجود تحمیل کند و بدون ایجاد تغییرات مهم، منافع و اولویت های خود را دنبال کند؟ بسیاری از ناظران در مورد چگونگی پیشبرد نظم جهانی سوال می پرسند. آنها استدلال می کنند که جهت گیری چین بسیار تدافعی است و فقط برای محافظت از خود و پاسخگویی به برخی ادعاهای حاکمیت محدود طراحی شده است.

با این حال، این دیدگاه، دیدگاهی را که شیء تصور می کند نادیده می گیرد. درک او از مرکزیت چین بیشتر بر وزن یا اعتماد آن به نفوذ آن در سیستم بین المللی موجود منعکس می شود. نمای شیء نمایانگر یک نظم بین المللی به شدت تغییر یافته است.

در چشم انداز ترسیم شده توسط شی، یک چین متحد در کنار ایالات متحده یا جلوتر از آن خواهد بود. چین قدرت مسلط در آسیا است و آب های سرزمینی آن برای کنترل مناطق مورد مناقشه در دریای چین جنوبی و شرق چین گسترش می یابد. ایالات متحده موقعیت واقعی خود را به عنوان یک قدرت در اقیانوس اطلس از اقیانوس آرام به دست آورده است.

نفوذ چین با کمک به ایجاد زیرساخت‌ها در سراسر جهان، از بنادر، راه‌آهن گرفته تا کابل‌های فیبر نوری و سیستم‌های پرداخت الکترونیکی و ماهواره‌ای افزایش یافته است. همانطور که شرکت های آمریکایی نقش کلیدی در توسعه و رهبری زیرساخت های جهان در قرن بیستم داشتند، شرکت های چینی نیز برای رهبری در قرن بیست و یکم رقابت کردند. شی به خوبی از قدرت اقتصادی چین برای وادار کردن کشورهای دیگر به پیروی از ایده های خود استفاده کرد.

این تغییر در چشم‌انداز ژئواستراتژیک نشان‌دهنده یک تغییر عمیق است: ظهور نظم چینی که بر قوانین و ارزش‌های خود متمرکز است. سیستم بین‌المللی پس از جنگ جهانی دوم اگرچه ناقص بود، اما توسط دموکراسی‌های لیبرال شکل گرفت و در سطح بین‌المللی برای ترویج حقوق بشر در بازار آزاد، مداخله محدود دولت در زندگی سیاسی و اجتماعی شهروندان، و حاکمیت قانون، و نهادهای چندجانبه و استفاده از تکنولوژی برای تقویت انجام شده است.

با این حال، شی به دنبال تغییر این قانون و تغییر آن با اولویت های دولتی است. این مجموعه جدید از نهادها، قوانین و فناوری ها توسط دولت کنترل می شود، آزادی فردی محدود شده و بازارهای باز محدود شده است. دنیایی است که در آن دولت جریان اطلاعات و سرمایه را در داخل مرزهای خود و فراتر از مرزهای بین المللی کنترل می کند. هیچ کنترل مستقلی بر قدرت دولتی وجود ندارد.

مقامات و محققان چینی متقاعد شده اند که سایر نقاط جهان در کنار این شی هستند زیرا می گویند: “شرق در حال طلوع و غرب در حال سقوط است”! با این حال، با افزایش هزینه های سیاسی و اقتصادی اتخاذ مدل چینی، بسیاری از کشورها تمایل کمتری به اتخاذ ابتکارات جسورانه دارند. مسیر شیء به دنیای تغییر یافته با طراحی مجدد نقشه چین آغاز می شود.

او در یک سخنرانی در اکتبر 2021، از وظیفه تاریخی اتحاد مجدد سرزمین مادری و تاکید بر حاکمیت چین بر سرزمین های مورد مناقشه صحبت کرد. هنگ کنگ، دریای چین جنوبی و تایوان اولویت های اصلی هستند. چین قبلاً با هنگ کنگ برخورد کرده بود و قانون امنیت ملی در این منطقه را در سال 2020 وضع کرده بود و از خودمختاری هنگ کنگ تحت الگوی دولت “دو دولتی” استفاده می کرد، که در سال 1997 با انتقال هنگ کنگ از لندن تأسیس شد. به لندن. پکن نزدیک بود به پایان برسد. در عرض چند ماه، تعهد بلندمدت هنگ کنگ به حقوق بشر و حاکمیت قانون ضعیف شد و هنگ کنگ به یک شهر چین تبدیل شد.

شی همچنین پیشرفت هایی در دفاع از حاکمیت چین بر دریای چین جنوبی و نظامی کردن جزایر در منطقه داشته است. چین همچنین می خواهد برونئی، مالزی، تایوان، ویتنام و فیلیپین را برای کنترل آب های مورد مناقشه تهدید کند. هواپیماهای نظامی چین بر فراز آب های مورد مناقشه بین چین و مالزی پرواز می کنند و چین و هند اولین درگیری مرگبار مرزی در دهه های اخیر را تجربه کردند.

با این حال، نقشه شی بدون کنترل بر سرزمین اصلی تایوان کامل نخواهد شد. در نوزدهمین کنگره حزب کمونیست چین در اکتبر 2017، شی اعلام کرد که اتحاد با تایوان یکی از 14 مورد ضروری برای دستیابی به هدف “احیای عظیم مردم چین” است. وی بر لزوم اتحاد تایوان با چین تاکید کرد و گفت: مردم دو طرف تنگه یک خانواده خونی معمولی هستند و هیچکس نمی تواند رگ های خونی را که ما را به هم متصل می کند قطع کند.

شی به این نتیجه رسید که تسای یینگ ون رئیس جمهور تایوان در حال پیشبرد برنامه استقلال است. به گفته شی، این “استقلال غیر متعهد” جدی ترین تهدید برای بهبود ملی چین خواهد بود. تهدید فزاینده پکن به تاکتیک های نظامی در سواحل تایوان، گمانه زنی هایی را در مورد حمله احتمالی ارتش چین به تایوان ایجاد کرده است. با این حال، تلاش های شی برای ارعاب تایوان با شکست مواجه شد و این جزیره را به دوستی با سرزمین اصلی چین واداشت.

شصت و چهار درصد از تایوانی ها طرفدار استقلال هستند و برخی از تایوانی ها معتقدند چارچوب “یک دولت، دو دولت” می تواند کارساز باشد، به خصوص که اعتراضات تحت حمایت چین در هنگ کنگ احساسات را برانگیخته است. در یک رویداد بی سابقه، بسیاری از کشورها از جمله ژاپن آماده حمایت از تایوان هستند. تایوان همچنین توسط چندین کشور اروپایی کوچکتر از جمله جمهوری چک، لیتوانی و اسلواکی حمایت می شود.

چین به دنبال جایگزینی ایالات متحده به عنوان یک قدرت بزرگ در آسیا و اقیانوسیه است. رهبران چین اصرار دارند که منطقه بدون چین توسعه نمی یابد و چین بدون آن نمی تواند توسعه یابد. چین بزرگترین شریک تجاری تقریباً همه کشورهای آسیایی است. چین برای عضویت در توافقنامه تجارت آزاد ترانس پاسیفیک به رهبری ژاپن درخواست کرده است. این عضویت می تواند چین را به یکی از سریع ترین اقتصادهای در حال رشد در جهان تبدیل کند و از ایالات متحده پیشی بگیرد.

ایالات متحده مدتهاست که در تلاش برای قرار دادن چین به عنوان یک بازیگر اصلی امنیتی در منطقه کمتر موفق بوده است. در سال 2014، چین دستور کار جدید امنیتی آسیایی را پیشنهاد کرد که در آن کشورها باید به اصل حل و فصل مسائل منطقه ای از طریق مشورت پایبند باشند. با این وجود، عزم نظامی پکن در منطقه، فشار این کشور برای رهبری امنیتی را کاهش داده است.

نظرسنجی از کارشناسان و متخصصان آسیای جنوب شرقی نشان داد که کمتر از 2 درصد معتقدند چین یک قدرت بشردوست است و کمتر از 20 درصد معتقدند که چین کار درست را انجام خواهد داد. نیمی از شرکت کنندگان معتقد بودند که چین یک قدرت اصلاح طلب است که می خواهد منطقه را به حوزه نفوذ خود تبدیل کند.

بیش از دو سوم از مصاحبه شوندگان متقاعد شده بودند که ژاپن کار درست را انجام خواهد داد و به صلح، رفاه و امنیت در منطقه کمک خواهد کرد. دوترته، رئیس‌جمهور فیلیپین، که چین را “دوست خوب” نامیده است، در حال توسعه روابط دفاعی با ایالات متحده در حالی است که این کشور برای کناره‌گیری آماده می‌شود.

با این وجود، این کشور همچنان یک رهبر در سرمایه گذاری زیرساختی چین است. چین تامین مالی، نیروی کار و مواد خام را برای پروژه ها فراهم می کند، ارزیابی ریسک های اقتصادی وقت گیر را کنار می گذارد و پیامدهای زیست محیطی و اجتماعی پروژه ها را نادیده می گیرد. این مدل از توسعه چین جهانی شده است. از این طریق چین توانسته است ارزش های سیاسی و فرهنگی خود را گسترش دهد.

تانزانیا قانون امنیت سایبری خود را از چین اجرا می کند و با پکن برای مسدود کردن جریان اطلاعات در رسانه های اجتماعی و اینترنت همکاری می کند. دولت هایی مانند اوگاندا فناوری چینی را برای کمک به شناسایی و یافتن مخالفان سیاسی به دست آورده اند. کانال ماهواره‌ای کنیا اکنون مملو از فیلم‌های جنگی و سریال‌های تلویزیونی درباره زندگی در چین و همچنین مستندهایی درباره تاریخ حزب کمونیست چین است که به زبان محلی دوبله شده‌اند.

با این حال، تأثیر پروژه های زیرساختی چین، از سطوح بالای بدهی گرفته تا فساد و تخریب محیط زیست، اعتراض عمومی را برانگیخته است. در قزاقستان، شهروندان بارها به ساخت پروژه‌های معدنی و کارخانه‌های چینی که محیط‌زیست را آلوده می‌کنند و استفاده از اجساد اعتراض کرده‌اند.

اعتراضات مشابهی در کامبوج و زامبیا صورت گرفته و فساد در پروژه های چینی در کامرون، اندونزی، کنیا و پاکستان گزارش شده است. انتظار نمی رود هزینه پروژه های چینی در آذربایجان و مغولستان زیاد باشد و پروژه های چینی در بسیاری از کشورها به حالت تعلیق درآمده است.

تلاش های چین برای تقویت نفوذ فرهنگی خود خنثی شده است. چین که امیدوار است مؤسسه کنفوسیوس را با هدف آموزش علوم به زبان چینی در سراسر جهان راه اندازی کند، تنها نیم هزار مؤسسه هدفمند راه اندازی کرده است.

نفوذ این مراکز علمی و آموزشی به عنوان منبع قدرت نرم چین محدود به نظر می رسد. در آفریقا، جایی که چین 61 مؤسسه کنفوسیوس را تأسیس کرده است، یک نظرسنجی نشان داد که 71 درصد از آمریکایی های آفریقایی تبار انگلیسی را مهم ترین زبان برای یادگیری نسل بعدی می دانند، 14 درصد فرانسوی را و تنها 2 درصد چینی را انتخاب می کنند. در قزاقستان، جایی که دختر نخست وزیر سابق به مطالعات چینی و چینی مسلط است، نظرسنجی بانک توسعه اوراسیا نشان داد که تنها یک نفر از هر شش قزاق چین را “کشوری دوست” می داند.

ابتکاراتی مانند موسسه کنفوسیوس با هدف کاهش جذابیت دولت چین انجام می شود. انتشار اطلاعات نادرست در مورد منشاء ویروس کرونا برای انحراف افکار عمومی به قصد سرزنش نکردن چین در شیوع این بیماری، باعث ایجاد سوء ظن در مورد دولت چین شده است.

چین از مزیت مالی استفاده می کند تا بازیگران دیگر را مجبور به پذیرش روایت خود کند. به عنوان مثال، چین هنگ کنگ، دریای چین جنوبی و پیامدهای اقتصادی آن بر هتل ها و خطوط هوایی را به دلیل ناتوانی در به رسمیت شناختن ادعای حاکمیت بر تایوان مقصر می داند. پکن در واکنش به مقاله ای در وال استریت ژورنال که چین را “مرد آسیایی بیمار” توصیف می کرد، چندین روزنامه نگار را اخراج کرد. در سال 2020، دولت چین اعلام کرد که هرگونه انتقاد از طب سنتی چین، که یکی از علایق خاص این شی است، باید غیرقانونی باشد.

بسیاری از شرکت های چند ملیتی تسلیم چین می شوند، اما برخی دیگر بی سر و صدا تلاش می کنند تا خواسته های چین را رعایت کنند، اما اصول خود را حفظ کنند. به عنوان مثال، در صنعت هوانوردی، برخی از خطوط هوایی تایوان را از وب سایت خود حذف کرده اند، اما همچنان به عنوان جدا از سرزمین اصلی چین شناخته می شوند و نرخ بلیط را به جای یوان چین به ارز تایوان اعلام می کنند.

تمایل چین برای شکل دادن به نظم جهانی جاه طلبانه است. با این حال مقامات چینی می گویند که ایالات متحده در حال کوتاهی است. با این حال، واقعیت این است که جامعه بین‌المللی هیچ خاطره مثبتی از دیپلماسی قلدری چین، روش‌های قهری، تهاجم نظامی آن، سرکوب آن در هنگ کنگ و سین کیانگ و خصومت دائمی آن با منشاء ویروس کرونا ندارد.

شی می‌خواهد جامعه بین‌المللی چین را به‌عنوان «قابل اعتماد»، «محترم» و «دوست‌دار» ببیند، اما سطح اعتماد پایینی به نظرسنجی‌ها و تمایل پایینی برای رهبری جهان دارد.

در ماه‌های اخیر، شی جین‌پینگ نسبت به آخرین بقایای دموکراسی در هنگ‌کنگ و قدرت نظامی نشان داده شده توسط آزمایش‌های موشکی مافوق صوت رهبران جهان ابراز نگرانی کرده است که بخش فناوری جهانی چین را تحت تأثیر قرار داده است. نگرانی ها در مورد استفاده چین از زور برای دوستی با تایوان در حال افزایش است.

* عضو ارشد سازمان هوور، کارشناس چین در شورای روابط خارجی، و مشاور ارشد فعلی در امور بین‌الملل در وزارت بازرگانی ایالات متحده.

منبع: امور خارجه

ترجمه: فرارو