احتمال سکونت انسان در ابرهای زهره!

در رفتن دانشمندان اخیرا یک روش شیمیایی کشف کرده اند که از طریق آن حیات می تواند جو اسیدی زهره را خنثی کند و یک منطقه قابل سکونت در ابرهای آن ایجاد کند.

به گزارش فرارو، تصور دنیایی مهمان نوازتر از نزدیکترین سیاره ما، زهره، سخت است. زهره، با جو متراکم دی اکسید کربن، سطحی آنقدر داغ دارد که سرب را ذوب می کند، زمین بایر سوخته و خفه کننده ای که برای آنچه آنها زندگی می نامند مناسب نیست. ابرهای سیاره به همان اندازه بی رحم هستند و سطح آن را با قطرات سوزان اسید سولفوریک می پاشند که به راحتی می توانند پوست انسان را سوراخ کنند.

با این حال، یک مطالعه جدید از این ایده قدیمی حمایت می کند که اگر زندگی در خارج از سیاره ما وجود داشته باشد، می تواند خانه ابرهای زهره باشد. نویسندگان این مطالعه در MIT، کاردیف و کمبریج اخیراً یک مسیر شیمیایی را شناسایی کرده اند که از طریق آن زندگی می تواند جو اسیدی زهره را خنثی کند و نقاط قابل سکونت در ابرهای آن ایجاد کند.

در جو ناهید، دانشمندان ناهنجاری‌های گیج‌کننده طولانی‌مدتی را مشاهده کرده‌اند، مانند غلظت‌های کوچک اکسیژن و ذرات غیرکروی در برابر قطرات اسید سولفوریک کروی که توضیح آن‌ها دشوار است. شاید گیج کننده ترین آنها وجود آمونیاک باشد، گازی که به طور تجربی در دهه 1970 کشف شد و نباید توسط هیچ فرآیند شیمیایی شناخته شده ای در زهره ایجاد می شد.

اکنون دانشمندان در مطالعه جدید خود مجموعه ای از فرآیندهای شیمیایی را توسعه داده اند تا نشان دهند که اگر آمونیاک واقعاً در مجاورت باشد، می تواند مجموعه ای از واکنش های شیمیایی را ایجاد کند که قطرات اسید سولفوریک و همچنین بسیاری از ناهنجاری ها را خنثی می کند. مشاهده را توضیح دهید. نویسندگان کتاب ابرهای ناهید همچنین پیشنهاد می‌کنند که منطقی‌ترین توضیح برای منبع آمونیاک در ابرهای زهره، منشأ بیولوژیکی آن است، نه یک منبع غیربیولوژیکی مانند برق یا فوران‌های آتشفشانی. به همین دلیل، این مطالعه به خوبی نشان می دهد که “زندگی می تواند جو خود را در زهره ایجاد کند.”

انجام یک آزمون فرضیه جدید وسوسه انگیز است و محققان لیستی از سیگنال های شیمیایی را برای مأموریت های آینده در ابرهای زهره ارائه می دهند و آنها را تأیید یا رد می کنند. سارا سگر، یکی از نویسندگان این مطالعه و استاد کلاس علوم سیاره ای MIT، گفت: “هیچ حیاتی که ما از آن می دانیم نمی تواند در قطرات اسید زهره زنده بماند.” اما نکته اینجاست که شاید در این محیط ناسازگار زندگی وجود داشته باشد و بتواند محیط خود را طوری تغییر دهد که زنده شود.»

«زندگی در زهره» سال گذشته زمانی که سیگر و همکارانش کشف «فسفین» در ابرهای سیاره را اعلام کردند، به یک عبارت محبوب تبدیل شد. در زمین، فسفین گازی است که اساساً در اثر فعل و انفعالات بیولوژیکی تولید می شود و کشف فسفین در زهره فضای جدیدی را برای امکان حیات فراهم می کند. با این حال، از آن زمان تاکنون، این کشف به طور گسترده مورد مناقشه قرار گرفته است. سیگر می گوید: «شناسایی فسفین در زهره به طرز شگفت انگیزی بحث برانگیز شده است. “اما این کشف مانند یک تجدید حیات در افرادی بود که در حال مطالعه زهره بودند.”

پل رایمر، یکی دیگر از نویسندگان اصلی این مطالعه، شروع به بررسی داده های ماموریت های قبلی به زهره کرد. در این داده‌ها، او ناهنجاری‌های شیمیایی یا نشانه‌هایی را در ابرها شناسایی کرد که برای دهه‌ها مبهم باقی ماندند. علاوه بر وجود اکسیژن و ذرات غیر کروی، اختلافات شامل سطوح غیرمنتظره بخار آب و دی اکسید گوگرد است. آنها استدلال کردند که مواد معدنی که از سطح زهره بالا می روند و به درون ابرها می روند، می توانند با اسید سولفوریک برهمکنش کنند تا برخی ناهنجاری های رصدی ایجاد کنند. ریمر این ناهماهنگی ها را به گرد و غبار متصل می کند، اما برای ایجاد این ناهماهنگی ها باید مقدار زیادی غبار وارد ابرها شود.

سیگر و همکارانش تعجب کردند که آیا می توان این ضایعات را با آمونیاک توضیح داد. در دهه 1970، ونوس 8 و کاوشگر ونوس پایونیر به طور آزمایشی گازی را در ابرهای سیاره کشف کردند. سیگر می گوید: “آمونیاک نباید روی زهره باشد زیرا هیدروژن به آن متصل است و هیدروژن بسیار کمی در اطراف آن وجود دارد.” هر گازی که به محیط خود مربوط نباشد، مشکوک است که به طور خودکار توسط موجودات زنده تشکیل شود.

ابرهای زنده زهره

اگر قرار باشد حیات در منبع آمونیاک سیاره سفت و سخت باشد، آیا این می تواند اختلافات دیگری را در ابرهای زهره توضیح دهد؟ برای یافتن پاسخ این سوال، محققان مجموعه ای از فرآیندهای شیمیایی را ایجاد کردند. آنها دریافتند که اگر زندگی بتواند در این ابرها با حداکثر کارآمدی آمونیاک تولید کند، واکنش های شیمیایی مرتبط به طور طبیعی اکسیژن تولید می کند. هنگامی که آمونیاک در ابرها وجود دارد، در قطرات اسید سولفوریک حل می شود و به طور موثر اسید را خنثی می کند و جو را نسبتا قابل سکونت می کند. ورود آمونیاک به قطره ها شکل کروی و مایع قبلی آنها را به یک دوغاب نمک مانند و غیر کروی تبدیل می کند. هنگامی که آمونیاک در اسید سولفوریک حل می شود، واکنش دی اکسید گوگرد را حل می کند.

وجود آمونیاک ممکن است بیشتر اختلافات عمده مشاهده شده در ابرهای زهره را توضیح دهد. محققان همچنین نشان داده‌اند که منابعی مانند رعد و برق، فوران‌های آتشفشانی و حتی اثرات شهاب‌سنگ ممکن است آمونیاک مورد نیاز برای توضیح شیمیایی این اختلافات را تولید نکنند، اما ممکن است حیات داشته باشند. در واقع، این تیم اشاره می‌کند که موجودات روی زمین، مانند معده ما، آمونیاک تولید می‌کنند و جو بسیار اسیدی را خنثی کرده و آن را قابل سکونت می‌کند.

سیگر می گوید: جو بسیار اسیدی روی زمین وجود دارد که در آن حیات وجود دارد، اما شبیه زهره نیست مگر اینکه چیزی وجود داشته باشد که بتواند اثرات این قطرات را خنثی کند. دانشمندان ممکن است این فرصت را داشته باشند تا حضور آمونیاک و نشانه‌های حیات را در چند سال آینده با ماموریت ونوس لایف یاب، مجموعه‌ای از مأموریت‌های خصوصی که شامل محققان سرب سیگار است، بررسی کنند. انتظار می رود فضاپیمای ویژه به جستجوی ابرهای ناهید بپردازد تا سطح آمونیاک و سایر نشانه های حیات را تعیین کند. سیگر می گوید: ناهید دارای ناهنجاری های طولانی مدت و غیرقابل توضیح جوی است که باور نکردنی است. اما امکان بقا را باز می کند.»

منبع: Science Daily

ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو