دوران سلطنت کیم جونگ اون ده سال به پایان رسید. کره شمالی بیشتر از هر زمان دیگری کره شمالی است!

در رفتن اگر از رصدخانه پارک صلح ایگی بونگ در گیمپو، نزدیک پایتخت کره جنوبی، سئول، به رودخانه هان نگاه کنید، فاصله تا کره شمالی چند قایق است. در کمتر از 1.6 کیلومتری رصدخانه، مردم کره شمالی را می‌توان دید که در مزارع پرسه می‌زنند، کامیون‌ها را در امتداد جاده می‌رانند، به معدن‌های کوچک می‌روند، دوچرخه‌سواری می‌کنند و مجموعه‌ای از آپارتمان‌های کوچک نه چندان دور از رودخانه. هر یک از آنها به پشت سر خود نگاه کردند و چشمان دانش آموزان کره جنوبی را دیدند که سعی می کردند با دوربین دوچشمی روستاهای اطراف را از نزدیک ببینند.

تلاش برای عبور از مرز از طریق زمین یا آبی همیشه غیرقانونی بوده است. با این حال، احساس نزدیکی به رودخانه در گیمپو به ندرت جذاب‌تر از همیشه است: ده سال پس از دیکتاتوری کیم جونگ اون، دیکتاتور کره شمالی.

کیم و دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت آمریکا، در آخرین دیدار خود در ویتنام در سال 2019 نتوانستند به توافقی در مورد لغو تحریم های کنترل تسلیحات دست یابند و به آخرین امید کره شمالی برای گشایش و اصلاحات پایان دادند. بسیاری از روابط باقی مانده بین کره شمالی و جهان خارج به دلیل اتخاذ سیاست های مرزی سخت گیرانه تر در واکنش به شیوع کرونا توسط پیونگ یانگ قطع شده است.

اطلاعات کمی که هنوز در حال انتشار است بسیار هیجان انگیز است. گزارش هایی مبنی بر کمبود شدید مواد غذایی و پاکسازی سیاسی منتشر شده است و حتی پس از آن، رسانه های دولتی کره شمالی به این موضوع اشاره کرده اند که دولت کره شمالی هرگونه پیشنهاد سیاسی از سوی ایالات متحده یا کره جنوبی را رد کرده است. او انجام می دهد.

زمانی که کیم پس از مرگ پدرش در 17 دسامبر 2011 به قدرت رسید، چنین وضعیت غم انگیزی اجتناب ناپذیر به نظر نمی رسید. در آن زمان، برخی ناظران انتظار داشتند که دولت کره شمالی ظرف چند هفته یا چند ماه سقوط کند و پس از آن اقتصاد تحت کنترل چین آغاز شد. برخی از رسانه ها، از جمله اکونومیست، ابراز تردید کرده اند که کیم میل به اصلاحات زیادی نیاز دارد، اما او همچنان احساس می کند که نمی تواند در برابر فشار برای تغییر مقاومت کند. نخبگان و عموم مردم کره شمالی پس از مشاهده ناتوانی در تامین نیازهای اولیه در طول خشکسالی 1990، به شدت نسبت به قدرت دولت بدبین بودند.

این پیش بینی در چند سال اول تصدی کیم به حقیقت پیوست. او در یک سخنرانی به مناسبت صدمین سالگرد تولد پدربزرگش در سال 2012، برنامه های خود را برای یک “دولت اقتصادی قوی” و “بهبود استانداردهای زندگی مردم” توصیف کرد.

او قوانین مربوط به کشاورزی و شرکت های دولتی را اصلاح کرد، به برخی شرکت های خصوصی اجازه فعالیت داد، از کارشناسان خارجی برای مشاوره در مورد ایجاد مناطق ویژه اقتصادی جدید دعوت کرد و صدها بازار غیررسمی را درجه بندی کرد. و از تمرکز بر تجارت در مقیاس بزرگ اجتناب کرد. اون بازار

او “ساخت و ساز سوسیالیستی” را بر عهده گرفت و پیونگ یانگ را با آسمان خراش ها، پارک های آبی و دلفیناریوم های آینده پر کرد. آن‌ها زیرساخت‌های گردشگری جدیدی را در سایر بخش‌های کشور، به‌ویژه در اقامتگاه تابستانی خود در Vonson در ساحل شرقی ایجاد کردند. تجارت کره شمالی با چین عمدتاً به دلیل طبقه جدیدی از نیمه کارآفرینان که در شرکت های دولتی کار می کردند، رشد کرد.

در نتیجه، وضعیت به وضوح بهبود یافت، اگرچه پول نقد بیشتری در پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، توانست از کافی‌شاپ‌های جدید، رستوران‌های خارجی و سوپرمارکت‌های مجهز لذت ببرد. پناهندگانی که از کره جنوبی وارد کره جنوبی می شوند دلایل مختلفی را برای ترک این کشور بیان کردند که نشان دهنده بهبود نسبی اقتصادی در برخی مناطق کره شمالی فراتر از پیونگ یانگ و همچنین افزایش آگاهی از زندگی در خارج از کشور است.

اکثر افرادی که در سال های گذشته از کره شمالی گریختند، گفتند که این کار را برای زنده ماندن انجام داده اند، اما اکنون اکثر آنها می گویند که برای استقلال فرار کرده اند. پدر و پدربزرگ کیم هویت او را بر اساس مبارزه، غم و فداکاری تعریف و شکل دادند. کیم آن ویژگی ها را نداشت، بنابراین قول دادن به مردم برای زندگی بهتر گزینه ای برای قانونی کردن او بود.

با این حال، در سال های اخیر حکومت کیم، مرزهای یک زندگی بهتر به تدریج محدود شده است. تثبیت دولت آنها هدف ایجاد یک دولت مرفه بود. با این حال، این به حوزه اجازه دادن به اقتصاد بازار یا دادن آزادی سیاسی بیشتر به مردم عادی گسترش پیدا نکرد. این شامل تشدید سرکوب داخلی، کنترل بیشتر مرزها، و تسریع برنامه هسته ای است که توسط اسلاف کیم ایجاد شده بود، به ویژه از طریق آزمایش های متعدد موشک های بالستیک قاره پیما که کره شمالی مدعی است می تواند به ایالات متحده برسد.

تحریم های اقتصادی اعمال شده بر کره شمالی توسط جامعه بین المللی برای کاهش برنامه هسته ای این کشور، که در سال 2017 پس از آزمایش های موشکی تقویت شد، منجر به کمبود بودجه برای پیگیری اهدافی غیر از ساخت زرادخانه هسته ای و موشکی کیم شد.

تلاش‌های کیم برای حل مناقشه در سال 2018 نتوانست با ترامپ و مون جائه این، رئیس‌جمهور کره جنوبی مذاکره کند. کیم در آخرین دیدار خود با ترامپ در هانوی در فوریه 2019 محاسبه اشتباهی انجام داد. وی از آمریکا خواست در ازای تخریب تاسیسات هسته ای مهم اما قدیمی یونگ بیون، تمامی تحریم ها را لغو کند. ترامپ درخواست او را رد کرد و جلسه را قطع کرد.

این وضعیت می تواند کنترل شود، مانند دیگر تلاش های سیاسی کیم در این دوره، به ویژه با چین، برای اطمینان از جریان ثابت تجارت کمتر موفق، موفق تر، قانونی و غیرقانونی. با این حال، از زمان شیوع ویروس کرونا، پاسخ کیم به بستن مرز با چین در دو سال گذشته بوده است.

به نظر می رسد وضعیت در آینده قابل پیش بینی به همین شکل باقی بماند، اگرچه اخیراً شایعاتی مبنی بر باز شدن محدود مرزها وجود دارد. گردشگری در کره شمالی رو به کاهش است و اکثر دیپلمات های خارجی آن را ترک می کنند. آژانس‌های امدادی نزدیک به دو سال است که به کره شمالی دسترسی ندارند و تشخیص اینکه در کره شمالی چه می‌گذرد دشوارتر شده است.

به دلیل کمبود مواد غذایی، حتی قدرتمندترین و قدرتمندترین افراد در پیونگ یانگ نیز از کمبود رنج می برند و نشانه هایی از تشویش روزافزون در میان آنها دیده می شود. کیم خود اعتراف کرده است که وضعیت غذایی در کره شمالی عادی نیست و از مردم خواسته است برای شرایط سخت تری آماده باشند. در عین حال مجازات قاچاق و تماشای سریال ها و برنامه های سرگرمی کره شمالی را برای شهروندان کره شمالی افزایش داده است.

نشانه هایی وجود دارد که نشان می دهد وضعیت در کره شمالی به زودی بهبود خواهد یافت. کیم پیشنهاد کمک برای واکسیناسیون کرونا در کره شمالی را رد کرده است. برای مثال، تلاش‌های کره جنوبی و ایالات متحده برای احیای تنش‌زدایی، از طریق مذاکرات برای پایان رسمی جنگ کره بی‌پاسخ مانده است. ده سال پس از سلطنت کیم، «دولت اقتصادی قدرتمند» که کیم ایجاد کرده، نسبتا ضعیف به نظر می رسد. کیم می تواند با افزایش مداوم زرادخانه هسته ای خود به خود آرامش دهد، اما مردم کره شمالی به چنین اهرم راحتی مجلل دسترسی ندارند.

منبع: اکونومیست

ترجمه: فرارو