[ad_1]
روزنامه جوان نزدیک به سپاه پاسداران در گزارشی نوشت: سدسازی، اعتصابات، راهپیمایی‌ها روشی است که یک گروه سیاسی ناشناخته برای مطالبه‌گری از معلمان می‌خواهد.
این گروه یک نهاد غیررسمی به نام «شورای هماهنگی انجمن های فرهنگی» است. این گروه نقد خاصی ندارند و در وهله اول به دنبال رسیدگی قانونی نیستند. در عوض از همان ابتدا با ادبیات سیاسی و احساسات کاذب به معلمان می گوید که کلاس های حضوری و مجازی خود را ترک کنند، شبکه های شاد را ترک کنند، اعتصاب سراسری کنند و در جلسات هماهنگ شرکت کنند. – که در
هشتگ‌هایی مانند «نشستن جهانی معلم» را می‌توان در کانال‌های خبری اتحادیه معلمان و صفحات وب مشاهده کرد. طبیعتاً با اتخاذ چنین روشی، با انحراف اعتراض منطقی و عادلانه معلمان از مسیر صحیح و قانونی، نیروهای امنیتی را نسبت به موضوع اعتراض حساس می کند و در نتیجه می توان گفت که هدف از چنین اعتراضی. افراط گرایی متوقف شده است. راه درست اعتراض، فضاسازی و ایجاد استرس روحی بر دانش آموزان و همه اینها در خواسته های خانواده آنها اختلال ایجاد می کند.
در بیانیه این گروه سیاسی آمده است: به اعتراضات گسترده و در هفته های آینده ادامه خواهیم داد! این گروه در مقابل مجلس و تمامی ادارات آموزش و پرورش استان ها و شهرستان ها دست به تظاهرات زده اند.
سایت صدای معلم با انتقاد از فراخوان شورای هماهنگی فرهنگیان برای اعتصاب، این گروه را به «گروگان گرفتن مدرسه» متهم کرد و نوشت: «اعتصاب» برای پیگیری مطالبات خود در مدارس. این فراخوان در حالی مطرح می شود که “کرونا” و آموزش و پرورش به طور کلی نزدیک به دو سال است که تهدیدی جدی و غیرقابل برگشت برای مدارس سراسر کشور ایجاد کرده است.
تکرار «حق اعتراض» همه معلمان در چارچوب قانون، اما مخالفت شدید با رویه تعطیلی مدارس تحت عنوان اعتصاب (تحصنی) و ارزیابی نکردن آن در جهت ارتقای مصالح آموزش و پرورش و چاه. – متعلق به جامعه بودن شاید ذهنیت منفی برخی از عناصر و گروه های جامعه نسبت به عملکرد برخی معلمان در حوزه کاری خود، جلوی جامعه را بگیرد و حتی متهم به اسراف و خودخواهی شود.
هیچ فرد یا سازمانی حق ندارد دانش آموزان را از «حق تحصیل» خود محروم کند. گروگان نگه داشتن مدرسه در جایی که متعلق به کودکان است، اقدامی غیر علمی، خودخواهانه و مخرب با هدف تضعیف عدالت آموزشی است، به ویژه در مناطقی که دانش آموزان از حداقل امکانات برای یادگیری مجازی محروم هستند و صدای آنها شنیده نمی شود.
شایان ذکر است، پیش از آنکه این گروه به نام اعتراض صنفی سعی در رادیکالیزه کردن محیط‌زیست و سیاسی کردن مطالبات صنفی داشته باشد، دفتر بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان در نامه‌ای به رئیس‌جمهور از نظام رتبه‌بندی معلمان انتقاد کرد. در واقع فضا خاموش و بدون اعتراض و انتقاد بود و این گروه نمی خواستند پرچمدار انتقاد باشند.
آنچه مشرق درباره این گروه می نویسد جالب است: «نگاهی به ماهیت و اعضای این گروه نشان از فشار ماهیت آن دارد، شورای هماهنگی فرهنگی بازمانده کانون صنفی معلمان است که نقش سرباز خیابانی آمریکایی و صهیونیستی را بازی می کرد. قیام های قیام 1988».
هدف اتحادیه پراکنده معلمان برپایی اعتراضات خیابانی در مدارس و اخلال در نظام اداری کشور از طریق اعتصابات سراسری بود. اعضای باقیمانده صنف معلمان، رسول بداقی، محمود بهشتی لنگرودی و اسماعیل عبدی هستند که در شورای هماهنگی فرهنگی نقش آفرینی کرده اند و مطالبات سیاسی را جایگزین اهداف صنفی کرده اند. رسول بداغی، از اعضای نهضت آزادی، سابقه تخلفات امنیتی دارد.
بداغی با افراد آموزش دیده و کدگذاری شده مانند نرگس محمدی در تماس عمومی است. شورای هماهنگی فرهنگی در چند سال اخیر از هدف اصلی خود یعنی بیان مطالبات سنگ ها دور شده و بیانیه هایی منطبق با اظهارات منافقین در اغتشاشات و اعتراضات آبان 98 خوزستان نوشته است.
[ad_2]
