(ویدئو) «دهکده کلیه» در افغانستان!

در حالی که افغانستان از شش ماه پیش که طالبان به قدرت رسید در یک بحران مالی فرو می‌رود، تعداد فزاینده‌ای از مردم برای نجات خانواده‌های خود کلیه‌های خود را می‌فروشند.

به گزارش فرارو، این عمل در غرب هرات به قدری رایج شده است که منطقه ای را «قریه کلیه» می نامند.

نورالدین، یکی از ساکنان بیکار و بدهکار این منطقه، در تلاش برای سیر کردن فرزندانش بود که احساس کرد چاره ای جز فروش کلیه خود ندارد. او یکی از تعداد فزاینده افغان هایی است که حاضر است یکی از اعضای خود را برای نجات خانواده هایشان قربانی کند. او گفت: «من مجبور شدم این کار را برای فرزندانم انجام دهم. ناگزیر بودم.

کمک های خارجی که زمانی از افغانستان حمایت می کرد به آرامی باز می گردد و دولت طالبان از دارایی های افغانستان در خارج از کشور محروم شده است.

این کاهش ها به ویژه به افغان هایی مانند نورالدین 32 ساله آسیب زد که مدت کوتاهی پس از بازگشت طالبان، حقوق خود را به 3000 افغانی (تقریباً 30 لالر) افزایش داد و به اشتباه فکر می کرد که می تواند شغل بهتری پیدا کند. اما با وجود میلیون ها بیکار در سراسر کشور، هیچ چیز دیگری در دسترس نبود.

او در ناامیدی یک کلیه را به عنوان یک درمان کوتاه مدت فروخت. نورالدین گفت: «الان از این بابت متاسفم. من دیگه نمیتونم کار کنم من درد دارم و نمی توانم چیز سنگینی را بلند کنم.

خانواده او اکنون برای پول به پسر 12 ساله خود متکی هستند که روزی 70 سنت اپیلاسیون می کند.

نورالدین یکی از هشت نفری بود که با خبرگزاری فرانسه مصاحبه کردند و کلیه های خود را فروختند تا از خانواده خود حمایت کنند. قیمت برخی کلیه ها تا 500 1500 می رسد.

پیوند اعضا در اکثر کشورهای توسعه یافته غیرقانونی است، اما کسانی هستند که این کار را با تقوا انجام می دهند. اما در افغانستان غیرقانونی است.

پروفسور محمد وکیل متین، جراح ارشد سابق در یکی از شفاخانه های شهر مزارشریف در شمال، گفت: “هیچ قانونی برای تنظیم روند اهدای عضو یا فروش وجود ندارد، اما رضایت اهداکنندگان الزامی است.”

محمد بصیر عثمانی، جراح یکی از دو شفاخانه هرات که اکثر پیوند کلیه در آن انجام می شود، تایید کرد که کلید پیوند، رضایت است.

او گفت: “ما رضایت کتبی و یک فیلم ضبط شده آنها را – به ویژه از اهداکنندگان” دریافت می کنیم و افزود که در پنج سال گذشته صدها عمل جراحی در هرات انجام شده است. ما هرگز بررسی نکرده ایم که بیمار یا اهداکننده از کجا و چگونه آمده است. این کار ما نیست.

طالبان به درخواست ها برای اظهار نظر پاسخ ندادند، اما عثمانی گفت که حاکمان جدید کشور برنامه هایی برای سرکوب عملیات دارند و در حال تشکیل کمیته ای برای اجرای آن هستند.

حتی گاهی برای گرفتن کلیه از هند و پاکستان به هرات می روند. گیرنده هم هزینه بیمارستان و هم اهداکننده را پرداخت می کند.

خانواده ایزیتا به قدری غذای کمی داشتند که دو فرزند از سه فرزند او اخیراً به دلیل سوء تغذیه تحت درمان قرار گرفتند. او متوجه شد که چاره‌ای جز فروش عضو ندارد و با دلالی آشنا شد که او را به گیرنده‌ای در استان نیمروز جنوبی مرتبط می‌کرد.

ایزیتا گفت: «کلیه ام را به 250000 افغانی (تقریباً 2500) فروختم. باید این کار را می کردم شوهرم کار نمی کند، ما بدهکار هستیم. حالا شوهرش که یک کارگر روزمزد است، قصد دارد همین کار را بکند.

او گفت: «مردم فقیرتر شده اند. بسیاری از مردم از سر ناامیدی کلیه های خود را می فروشند.

پنج برادر از یک خانواده هر کلیه را فروختند و فکر می کردند که این کار آنها را از فقر نجات می دهد. غلام نبی با نشان دادن زخم خود گفت: ما هنوز بدهکار هستیم و مانند گذشته فقیریم.

در کشورهای توسعه یافته، اهداکنندگان و گیرندگان به طور کلی زندگی کامل و طبیعی دارند، اما سلامت آنها پس از جراحی معمولاً به دقت کنترل می شود و به سبک زندگی و رژیم غذایی متعادل بستگی دارد. با این حال، این اغلب برای افغان های فقیری که کلیه های خود را می فروشند و هنوز در فقر و گاهی اوقات سختی شدید می بینند، ممکن نیست.