(تصویر) «جاده زندگی» را هموار شده با «مردگان» پیدا کنید!

در رفتن جایی که اکنون عربستان سعودی نامیده می شود، باستان شناسان شبکه ای چشمگیر از بزرگراه های گمشده را کشف کرده اند که با مقبره های انسانی مشخص شده اند که یک واحه را به واحه دیگر متصل می کند. مطالعات علمی نشان داده است که قدمت این مقبره ها به 4500 سال و عصر برنز می رسد.

به گزارش فرارو، هزاران سال پیش، این جاده ها مردم بادیه نشین و حیواناتشان را به سمت آب هدایت می کردند که به نظر می رسد برای اولین بار توسط اجدادشان ساخته شده است. به عبارت دیگر، در هزاره گذشته، مردم بادیه نشین این عصر مفرغ، راه هایی را برای یافتن آب و زندگی در صحرای عربستان شناسایی کردند که به تدریج با دفن مردم در این مسیرها مشخص شد. به عبارت دیگر، این زندگی جویان پس از مرگ در مسیر دست ساز خود دفن شدند تا نسل بعدی را در این «مسیر زندگی» راهنمایی کنند. به دلیل تکرار این سنت، از هزاران سال پیش آثار تدفین متعددی در این مسیرها برپا شده است که تعداد آنها در آن زمان در این منطقه کویری شگفت انگیز است.

متیو دالتون، باستان شناس دانشگاه می گوید: «جاده های دارای تپه های تدفین شبکه ای از بزرگراه های اصلی زمان خود بودند و جمعیت شبه جزیره عربستان در 4500 سال پیش از نظر اجتماعی و اقتصادی بسیار بیشتر از هر زمان دیگری بود. استرالیای غربی. ما فکر می کردیم آنها مرتبط هستند. اتاق های تدفین سنگی که در عربستان سعودی یافت می شود در سراسر شبه جزیره عربستان بسیار رایج است، اما بیشتر در شمال غربی عربستان سعودی متمرکز شده است.

در طول دهه گذشته، تصاویر ماهواره ای منطقه ای از هزاران سازه سنگی معلق را در کنار جاده های باستانی، در بیابان یا طبق دستورالعمل نشان داده است. تصویر زیر این دو دنباله را با هم مقایسه می کند. در سمت چپ، می‌توانید تپه‌های سنگی حلقه‌ای شکل و سازه‌های «آویز» را در امتداد لبه یک مسیر باستانی ببینید. در سمت راست، زمین های پراکنده بیشتری وجود دارد که مملو از انواع مختلف سازه های معلق است که همگی به موازات مسیر ورودی منتهی به منبع آب هستند. هرچه جاده به واحه نزدیک‌تر می‌شود، ساختارهای اطراف متمرکزتر می‌شوند.

باستان شناسانی که در عربستان سعودی کار می کنند از تصاویر ماهواره ای و بررسی های سطحی برای شناسایی “تراکم باورنکردنی سازه های تدفین ماقبل تاریخ” استفاده کرده اند که “در هیچ جای دیگری قابل مقایسه نیست.” تنها در شهر خیبر، محققان حدود 10000 سازه تدفین سنگ خشک را محاسبه کردند که بیشتر آنها در نزدیکی منابع آب دائمی قرار دارند. دالتون می گوید: «این واحه ها، به ویژه در خیبر، نمایانگر برخی از متراکم ترین مکان های تدفین در جهان هستند. تعداد زیاد مقبره های عصر مفرغی که در اطراف این جاده ها ساخته شده است، نشان می دهد که این بار جمعیت برای همیشه در این مکان فرخنده مستقر شده اند.

در حین بررسی واحه‌های منفرد، محققان شبکه‌ای از مسیرهای کوتاه را نیز شناسایی کردند که مردم را به بیراهه می‌برد. دانشمندان گمان می کنند که این مسیرها ممکن است برای جابجایی گله ها در فصل بارانی استفاده شده باشد، زیرا آب و غذا برای حیوانات در همه جا موجود است. اما در زمان خشکسالی، همان روش های قدیمی باید مفیدتر می بود، زیرا مردم را به منابع آب دائمی می برد. بادیه نشینان باستانی که در فصل بهار از یک واحه یا صحرا به صحرای دیگر سفر می کردند، می توانستند مناطق وسیعی را در امتداد این مسیرهای اصلی در جستجوی زمین و آب و هوای بهتر سفر کنند.

دانشمندان می گویند مطالعه “جاده زندگی” نشان داد که در آن زمان بادیه نشینان می توانستند با خیال راحت تر از 530 کیلومتر در این جاده سفر کنند. قبر کسانی که این «سبک زندگی» را شناختند و به آیندگان رساندند، این فاصله را مشخص کرده است. این راهی بود که زندگی بادیه نشینان بادیه نشین را در صحرای خشک عربستان سعودی تضمین کرد. یک راه آنقدر متقاعد کننده است که افراد زیادی را از آن روز به جایی کشاند که امروزه یکی از متراکم ترین مکان های دفن در جهان را می بینیم. جمعیتی که برای عصر مفرغ در چنین محیط متروک و علفزاری شگفت انگیز است. بدون شک، همه اینها مدیون اجداد این بادیه نشینان باستانی بوده است که نه تنها در 4500 سال پیش چنین شیوه های زندگی را تشخیص داده اند، بلکه ساختار دفن آنها را مشخص کرده اند و هزاران سال به عنوان راهنمای نسل های آینده زندگی کرده اند.

منبع: Sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو