روزنامه همشهری نوشت: فوتبال ایران برای مدت نسبتاً طولانی حرفه ای بوده است، ما بیش از دو دهه است که لیگ برتر را داریم و مسابقات خود را با همان سیستم لیگ های حرفه ای دنیا برگزار می کنیم. به استثنای یک معدود تیم های ثروتمندی که متکی به منابع بخش خصوصی هستند، باید با یک گروه مشکل دار و بی پولی که در لیگ بینوایان رقابت می کنند، روبرو شویم که برخی از منابع محدود آنها به دلیل سوء مدیریت به هدر می رود.یعنی ادعای رادو که آخرین شکایت از پرسپولیس در فیفا، تقریباً تماماً خواسته برونکوهاست، مربی ای که سه فصل پرسپولیس را قهرمان لیگ کرد و آنها را به فینال آسیا رساند.آر؛ ذات فوتبال ایران نشانه های حرفه ای بودن به وضوح دیده می شود و به همین دلیل است که عوامل او از لیگ قهرمانان آسیا کنار گذاشته شده اند.
در لیگ ضعیف این قراردادها هر طور که شما بخواهید بسته می شود. اینجا لیگ برتر فوتبال ایران است. بهشت دلالانی که در بی ثباتی تیم ها نان دارند. لیگی که کیفیت فنی پایینش دلایل اقتصادی بیشتری دارد. با توجه به این وضعیت اقتصادی و ارزش دلار، فوتبالیست های رتبه اول ایران حضور در لیگ های خارجی را ترجیح می دهند و نه کشورهای اروپایی بلکه حاشیه خلیج فارس. در لیگ گمنام بنگلادش هم بازیکنانی داریم. برای آشنایی بیشتر با کیفیت لیگ برتر ایران، ترکیب قطعی تیم ملی را ببینید. تیمی که معمولا فقط دو بازیکن در لیگ برتر دارد و بقیه کاپیتان هستند. این غیرواقعی نیست که ستاره های لیگ اغلب یا بازیکنان برتر یا دو ساله یا جوانانی هستند که به دنبال نام هستند. کسانی که دیگر پول نقد از تیم های عربی ندارند یا تازه شروع به کار کرده اند. که مشتری داشت و رفت.
کل باشگاه پرسپولیس مدت ها بود که در صندوق عقب ماشین علی پروین خوابیده بودند و منصورخان پورهدری حلال مشکلات استقلال بود. خیلی چیزها در این شکاف تغییر کرده است، اما ما هنوز یک شکاف قابل توجه در حرفه ای بودن داریم. فیفا و ایفا برای فدراسیون زیرمجموعه خود معیارهایی را تعیین کرده اند که هر جا می رویم مردود می شویم اما انگار در انتهای راه هستیم. باشگاه ها باید بتوانند روی پای خود بایستند و البته این بدان معنا نیست که مثلاً ایستادن روی پای خود را می توان در قالب بودجه قابل توجهی به تیم های صنعتی اهدا کرد. این یکی از شوخی های فوتبال ایران است که در آن پرسپولیس و استقلال دولتی محسوب می شوند و در عین حال دولت حق تامین مالی آنها را ندارد اما مثلا سپاهان و فولاد و دیگر انجمن های صنعتی خصوصی هستند. مثلاً خصوصی یعنی مالکیت. نتیجه این است که باشگاه هایی که به نظر می رسد مشکل مالی ندارند فقط حرفه ای نشان می دهند.
فوتبال ایران سال های زیادی را غیرحرفه ای و غیرطبیعی سپری کرده و به نظر می رسد این مسیر قابل ادامه نباشد. اخراج تیم ایران از آسیا می تواند مقدمه ای برای اتفاقات ناخوشایند بعدی باشد. چاره ای جز رعایت استانداردهای فوتبال ایران وجود ندارد. این می تواند یک تصفیه دوره گذار باشد. باشگاه چاره ای جز کسب درآمد از راه های معقول و رایج در دنیا ندارد. البته راه دیگری هم هست; از همه چیز مطمئن باش و این حالت مبارک را زیاد کن. در ادامه این مسیر به جای لیگ برتر باید به فوتبال باشگاهی و استانی تهران برگردیم و از تصمیمات مهم و در برخی موارد سخت غافل شویم. فوتبالی که پول، درآمد و خرج ندارد و بزرگترین و محبوب ترین تیم هایش ضعیف مدیریت می شوند، بالاخره باید به دهه 60 برگردد. برای فوتبال باشگاهی تهران و لیگ کود. با این دستور عاقبت بهتری در انتظار ماست.»
