پدر و مادر بودن یعنی فراموش کردن آموخته هایم در دانشکده پزشکی

قبل از هر بار ملاقات با ماما در دوران بارداری سال گذشته، سعی می کردم صدای ناآرامی را در پشت مغزم خاموش کنم.

صدا به من می گوید: “بیمار خانمی 35 ساله است که اولین بارداری خود را ارائه می دهد که با سونوگرافی سه ماهه اول تایید می شود.” این حقایق مرتبط دیگر را بازگو می کند: اخیراً احساس تهوع خاصی دارم و در خوابیدن مشکل دارم. ممکن بود اینها نشانه های رایج بارداری باشد، صدا قبل از پریدن به یک موقعیت بسیار بد می گفت کاملاً منطقی: ممکن بود اینها نشانه هایی باشد که من در شرف مرگ بودم.

یک دکتر در صدا بود. اما به جای اینکه در زمان تغییر زندگی من یک رهبر مهربان و منطقی باشم، صدا واقعاً به من فشار می آورد.

بارداری اولین تجربه واقعی من به عنوان یک بیمار بود. من ده سال گذشته را صرف مشاهده سیستم مراقبت های بهداشتی خود به عنوان یک دانشجوی پزشکی و اکنون به عنوان یک پزشک مراقبت های اولیه کرده ام، اما آن را برای من آماده نکرده است. چقدر در این روز سرد نوامبر که برای سونوگرافی رفتم احساس ضعف کردم. شروع اولین زمستان همه‌گیر خارج از موعد مقرر من بود و شوهرم بیرون در گوشه خیابان منتظر بود و به دلیل سیاست‌های بیمارستان برای بازدیدکنندگان COVID-19 از ورود به اتاق معاینه منع شده بود. او برای اولین بار در چت تصویری صدای ضربان قلب پسرمان را شنید.

البته من قبلاً اینجا و آنجا پیش دکتر رفته ام، اما من یک کارمند بهداشتی معمولی هستم، یعنی می ترسم به توصیه هایم عمل کنم. من از همکارانم می‌خواهم که فشار خون خود را به طور مرتب چک کنند، یا تصویری از یک راش مرموز را برای یکی از دوستانم بفرستند، زیرا می‌خواهم بیمارانم را مرتباً با یک پزشک معتمد مراقبت‌های اولیه بررسی کنند.

وقتی باردار شدم، دیگر نتوانستم از آن اجتناب کنم. بالاخره مجبور شدم قرار بگذارم.

برای مراقبت های دوران بارداری، یک مطب مامایی معتبر را انتخاب کردم که در بیمارستان محل کارم یا در بیمارستانی که در آن آموزش دیده بودم نبود. من نمی خواستم توسط کسی دیده شوم. اگر من بیمار یکی از اساتید سابقم بودم، نگران بودم که اگر بیش از حد سؤال بپرسم، فکر کنند من احمق هستم.

اما حتی در مراقبت از یک ماما گرم و توانا، بستن بخشی از مغز دکتر سخت بود. شاید این تعجب آور نبود: من سخت کار کردم تا خودم را طوری تربیت کنم که یکسان فکر کنم، و هزاران بار بیماران را به شیوه ای بسیار سازمان یافته که از ابتدای دانشکده پزشکی یاد می گیریم، توصیف کردم.

فیلمنامه کلاسیک “ارائه بیمار” با سن و جنسیت شروع می شود، به وضعیت پزشکی فعلی بیمار می رود، سپس حقایق پزشکی گذشته او را یادداشت می کند. ما در مورد علائم اصلی بیمار، معاینه فیزیکی، و سپس هر چیزی که ممکن است اشتباه باشد، حدس می زنیم. آن فهرست بیماری های احتمالی – و شواهد موافق و مخالف هر یک – “تشخیص افتراقی” نامیده می شود و اصلاح آن یکی از معتبرترین سنت های پزشکی است.

در دوره آموزشی به من آموختند که داستان های کثیف و آزاردهنده بیمارانم را بگیرم و آنها را به حساب های تمیز و منظم تبدیل کنم تا نزدیک ترین ترس های آنها را به زبان پزشکی بیان کنم. من یاد گرفتم بیماری ها را بر اساس روشی که به احتمال زیاد طبقه بندی کنم. سپس با اطمینان دادن به جزئیات موجود در حساب بیمار یا با آزمایش‌های بیشتر، خطرناک‌ترین چیز را رد می‌کنیم. ما گاهی اوقات این احتمالات نادر و کشنده را از بیماران خود پنهان می کنیم، اما مهم است که آنها را در نظر بگیریم تا مطمئن شویم از چیزی محروم نمی شویم.

شکل ارائه بیمار به قدری در ذهن ما ریشه دوانده است که پزشکان می توانند به معنای واقعی کلمه در یک خواب شروع به خواب کنند. در طول تمرین، در میانه یک شیفت شب طولانی که از بیماران بیمار مراقبت می کردم، مانند یک طلسم به سازه برگشتم که به من یادآوری کرد که من از ترس هایم توانایی بیشتری دارم. این الگویی است که تضمین می‌کند چیز مهمی را از دست نمی‌دهیم و زمانی که احساس می‌کنیم گم شده‌ایم ما را راهنمایی می‌کند.

اما در دوران بارداری، تفکر پزشکی که عمداً پرورش یافته بودم، چیزی جز درمان نبود.

شب قبل از هر ملاقات قبل از تولد، من به سختی می توانستم غذا بخورم، زیرا از یک اختلال شناخته شده رنج می بردم. احساسی که در تمریناتم داشتم، شب قبل از شروع کار در بخش جدید بیمارستان یا با یک دکتر ناظر جدید، امیدوار بودم که تحت تاثیر قرار دهم.

شکم در حال رشد خود را احساس خواهم کرد، پسرم را به درون خود خواهم آورد و به یاد می آورم که در طول اقامت در واحد زایمان و زایمان کار می کردم و بیمارانم را برای نظر به کل تیم ارائه می دهم. وقتی جزئیات معاینه بیمارم را روی تخته سفیدی جلوی اتاق کار کوچکم پر از پزشک و پرستار می نوشتم، قلبم تند تند می زد و مصمم بودم که سوالات سقراط را از خودم بپرسم: دکتر، گوردون، چرا به آن فکر نکنم؟ آماده نیستی؟”

اکنون یک احساس دائمی خارج از بدنم احساس می کنم که دارم به خودم ارائه می دهم. قرار بود بی نقص باشد و هر عارضه نادری را به حساب آورد. به‌عنوان یک بیمار، نمی‌توانستم این احساس مبهم را از خود دور کنم که چیزی وحشتناک در شرف وقوع است، نوعی انتقام لفظی برای زمان‌های تمرینی که مهارت‌های پزشکی‌ام به اندازه کافی عالی نبود.

آزمایشم را با یکی از آزمایشگاه‌های دوران بارداری‌ام که برای بررسی ناهنجاری‌ها انجام می‌دهد، آزمایش خونی به نام آلفا فیتوپروتئین سرم مادر یا MS-AFP انجام دهید. تست مثبت قطعی نیست، زیرا با بسیاری از شرایط مختلف همراه است، اما نشان می دهد که بیمار نیاز به آزمایش بیشتری دارد.

سطح من همیشه کمی بالاتر بود. وقتی متوجه شدم، نتوانستم صدای سرم را متوقف کنم: “بیمار خانمی 35 ساله است که در هفته 16 بارداری با سطوح بالای MS-AFP”. من احساس درماندگی می‌کردم زیرا مغزم با همه گزینه‌ها در حال چرخش بود: این می‌تواند به معنای مشکلاتی در نخاع کودکم باشد، یا وضعیتی که روده‌های او از بدنش خارج می‌شوند. او مرا به جایی فرستاد که بعدها آن را «Pub Made Bender» نامیدم، یک آخر هفته را به دنبال ادبیات پزشکی در مورد آزمایش گذراند، و نیمه شب با گریه از خواب بیدار شد.

تمام مقالاتی که دریافت کردم اطمینان‌بخش بودند، و شانس کمی برای یادآوری اینکه مشکلی جدی وجود داشت، نبود. اما به وضوح نمی‌توانستم مثل اینکه در محل کارم فکر می‌کنم، در عوض روی یکی از یک میلیون مورد کشف شده آنلاین تمرکز می‌کردم. دوباره بیمار شدن مانند دانشجوی سال اول پزشکی بود: آنقدر آگاه که از آنچه می‌خوانم وحشت می‌کردم، اما آنقدر بی‌تجربه بودم که نمی‌توانم آن را در شرایط فعلی به کار ببرم.

پس از پنج روز بی پایان از آزمایش اولیه من، سونوگرافی یک مقصر احتمالی برای رشد طبیعی جنین و همچنین سطوح غیر طبیعی را نشان داد: بند ناف با دو لوب و اتصال غیر طبیعی به بند ناف، نوعی که خاص است. آنقدرها هم خطرناک نیست. . خیالم راحت شد

در بیشتر دوران بارداری طبیعی ام، بارها و بارها احساس عصبی بودن می کردم. وقتی ماما به من گفت که نگران علائم نباشم، علائمی که قبلا هزاران بار دیده بود، نمی توانستم به او اعتماد کنم. من مجبور شدم خودم بدترین حالت را بررسی کنم. وقتی او به آرامی به من توصیه کرد که تمام صحبت های پزشکی را کنار بگذارم زیرا به نظر می رسید بیشتر آزارم می دهد، متوجه شدم که چقدر طرز فکرم بد شده است. صدای دکترم حالم را بدتر می کرد نه بهتر.

سپس آزمون نهایی آمد: کار سخت. وقتی انقباضات من در نهایت شروع شد، نمی‌توانستم به مانیتوری که ضربان قلب پسرم را ردیابی می‌کند، نگاه نکنم. آیا او در مشکل بود؟ آیا او اکسیژن کافی دریافت می کرد؟

وقتی قلبش کند شد، مخفیانه سعی کردم خودم را تغییر دهم تا فشار بند نافش را از بین ببرم، کاری که در طول تمرین صدها بار برای بیمارانم انجام داده بودم. اما من نمی توانستم حرکت کنم، از اپیدورال بی حس و از زحمت خسته شده بودم. این استعاره ای از یک دست سنگین بود: من از نظر بدنی برای پزشک شدن مناسب نبودم. باید به من اجازه می دادند که از خودم مراقبت کنم.

پسرم اکنون 7 ماهه سالم است، بازیگوش و خندان و منبعی از عشق عمیق و پیچیده است که من تازه در حال درک آن هستم. آموزش من به عنوان یک پزشک یک امتیاز غیرقابل انکار است که تا کنون به من این امکان را داده است که از تماس با پزشک خود در ساعت 2 بامداد که از بینی او شروع به چکیدن کرد، یا زمانی که قسمت قلب هوموس بادمجان و سپس مدفوع او سبز تیره می شود، خودداری کنم. .

از زمانی که اوایل امسال مهدکودک را شروع کرده است، او یک سری شیوع آنفولانزا داشته است، یک مراسم گذرا که هر والدینی به من می گوید تقریباً اجتناب ناپذیر است. وقتی گریه می‌کند و سیلی به آغوشم می‌زند، گاهی صدای همان دکتر را می‌شنوم که وحشتناک‌ترین تشخیصی را که تا به حال در دانشکده پزشکی داشته‌ام را زمزمه می‌کند. “بیمار پسری 7 ماهه است، در هفته 39 پس از زایمان ناگهانی واژینال، شروعی جدید با عفونت دستگاه تنفسی فوقانی.” تصور می‌کنم همه چیز می‌تواند باشد: بچه‌هایی که از آنها مراقبت کرده‌ام با تومور، با باکتری در خون، با سوراخ‌هایی در قلبشان. به بچه‌هایی فکر می‌کنم که به سختی نفس می‌کشند، وقتی هوا نفس می‌کشند خم شوند. من به بیماران فرزندانم در طب خانواده ام فکر می کنم، سرفه، تب و اضطراب ناشی از عفونت کود.

صدایم را نرم کردم و به خودم یادآوری کردم که من دکتر او نیستم. من مادر او هستم. وظیفه من این نیست که آن را کشف کنم و آن را به وجود بیاورم. وظیفه من این است که او را دلداری دهم، از او محافظت کنم و از دکترم بخواهم که این نقش را بازی کند. بخشی از پدر و مادر بودن برای من به معنای فراموش کردن عمدی آموخته هایم در دانشکده پزشکی است و در عوض به خودم اجازه می دهم که مادر باشم.

مارا گوردون یک پزشک خانواده در کامدن، نیوجرسی، و دستیار در NPR است. می توانید او را در توییتر دنبال کنید:MaraGordonMD.