استفانی گلینسکی، عکاس گاردین نیوز، از کشوری ویران و فرسوده گزارش می دهد که خاطرات افزایش بیکاری و فقر و آزادی در آینده تاریک آن ناپدید می شود.
به گفته فرارو، آدرنالین ممکن است در ماه آگوست تمام شود، اما خاطرات غم انگیز ناپدید نشده اند. شش ماه پس از تسلط طالبان بر کابل، رئیس جمهور وقت اشرف غنی و کابینه اش فرار کردند و هزاران نفر از مردم هراسان به فرودگاه یورش بردند.
تغییر سریع حکومت در افغانستان که چهار دهه جنگ ویران شده است، این تصور را بر جای گذاشته است که عمل به آن زمان زیادی نیاز است. بسیاری از افغان ها با به قدرت رسیدن تدریجی طالبان گمراه و سردرگم شده اند. علیرغم آینده نامشخص، برخی افراد جایگزین کمی جز یافتن زندگی جدید در خارج از کشور می بینند که به جمعیت بیش از 5 میلیون نفری جهان می افزاید.
برخی که تصمیم گرفتند بمانند، یا چاره ای جز خروج نداشتند، می گویند که باید به طالبان فرصت بدهند، حتی اگر این گروه در سطح بین المللی به رسمیت شناخته نشده باشد. با این حال، مخالفت چندانی وجود ندارد و جنگجویان طالبان در دورافتاده ترین دره های پنجشیر، جایی که آخرین نبردهای مقاومت در آن صورت گرفت، مستقر هستند.
ضیاء الرحمن، یک طالب 21 ساله ساکن در ولایت لوگر افغانستان می گوید: «اگر مجبور به ادامه جنگ باشیم، خسته نمی شویم». این چیزی است که مبارزان مقاومت در پنجشیر و ولایت جوزجان تحت سلطه ازبکستان می گویند.
استفانی گلینسکی می گوید: “در طول سه سال و نیم گذشته که در اینجا به عنوان روزنامه نگار زندگی و کار کرده ام، از اکثر ولایات افغانستان دیدن کرده ام.” از زمانی که طالبان به قدرت رسیده اند، من توانسته ام به بسیاری از آنها برگردم تا بفهمم نزدیک به 40 میلیون نفر در سراسر کشور چگونه حاکمان جدید خود را درک می کنند.
معامله طالبان با خبرنگاران خارجی، افتخاری برای همه خبرنگاران افغان نیست. چندین مورد خشونت، ضرب و شتم، دستگیری و ارعاب رخ داده است و از آن زمان یا کشور را ترک کرده اند یا قصد خروج دارند.
داده ها تاریک است: هفته گذشته، جو بایدن اعلام کرد که 3.5 3.5 میلیارد از بودجه مسدود شده افغانستان – از جمله پس انداز خصوصی افغان های عادی – بین قربانیان 11 سپتامبر توزیع خواهد شد، حتی اگر یک افغان اشتباه نکنید.
سازمان ملل می گوید که از زمان کنترل طالبان دست کم نیم میلیون افغان شغل خود را از دست داده اند و تخمین زده می شود که تا اواسط سال ۹۷ درصد مردم زیر خط فقر زندگی کنند. بیشتر کمک های توسعه – که حدود 80 درصد هزینه های دولت قبلی بود – متوقف شده است و کشور را در بحران اقتصادی فرو برده است.
دیده بان حقوق بشر در مورد اعدام ها و ناپدید شدن اجباری مقامات دولتی سابق گزارش می دهد و بسیاری هنوز در ترس و یا مخفی هستند. با توجه به اینکه کابینه تازه منصوب شده کاملاً مردانه و در درون طالبان تقسیم شده است، آینده افغانستان نامشخص است.
پاتریشیا گوزمان، معاون مدیر آسیایی دیده بان حقوق بشر، گفت: «همانطور که می ترسیدیم، وضعیت از بسیاری جهات رو به وخامت است، که نشان دهنده عزم طالبان برای جلوگیری از موج مخالفت ها و انتقادها است. قتل های انتقام جویانه، ظلم به حقوق زنان، سرکوب رسانه ها، به نظر می رسد که طالبان مصمم به تحکیم کنترل خود بر جامعه هستند، حتی در شرایطی که اوضاع در ماه های آینده به طور فزاینده ای بی ثبات می شود.
در نگاه اول به نظر می رسد که خیابان های کابل تغییر چندانی نکرده است. نقاطی از شهر که توسط قله های باشکوه کوه احاطه شده است هنوز شلوغ است. کباب های پیچیده شده در نان تازه در کنار جاده فروخته می شود و پسران بادکنک فروش در میان ترافیک شلوغ تردد می کنند. شور و شوق طالبان پس از پیروزی کاهش یافته است و در حالی که شهر در تابستان مملو از شورشیان بود، اکنون به نظر می رسد که اکثر آنها آنجا را ترک کرده اند. بقیه جنگجویان در ایست بازرسی هستند یا در دولت جدید کار می کنند.
اما با بررسی دقیق تر، شهر خالی تر است، اگرچه تعداد متکدیان به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. کافی شاپ های شلوغ خالی هستند و بسیاری از رستوران ها برای همیشه تعطیل هستند. صف های طولانی مردم بیرون سفارت ایران برای گرفتن وقت ویزا منتظر هستند. می گوید ناامید است. یک پسر تازه متولد شده در یک زایشگاه در کابل جان باخت. لطیفه وردک، یک پزشک، گفت که خانواده او پولی برای مراقبت از یک کودک دیگر ندارند.
ترومای ماه های اخیر بسیاری را تحت تاثیر قرار داده است، و اگرچه افغان ها اغلب کسانی هستند که تصمیم می گیرند احساسات خود را پنهان کنند، اما آنها به وضوح رنج می برند. من هنگام مصاحبه با مردم متوجه این موضوع شدم. ارتباط بیشتر طول می کشد زیرا نیاز واقعی به صحبت و عمل وجود دارد. بسیاری از افراد با نوشیدن فنجان های بی شمار چای سبز احساس تنهایی را هنگام خروج اعضای خانواده خود از کشور ابراز می کنند. خاطرات دولت سابق طالبان به یادگار مانده و اغلب به آن پیوست می شود.
لحظات خوبی وجود دارد. یک صبح برفی، نعیم نعیمی، 63 ساله، از ولایت قندهار، گفت که شش ساعت سفر کرده است تا کابل سفید را ببیند. او در حالی که در میان درختان یک پارک ایستاده بود، گفت: من برف را دوست دارم.
سازمان بین المللی روانشناسی (IPSO) مستقر در کابل می گوید که افغانستان یک دولت مشکل دار است و تخمین می زند که 70 درصد مردم افغانستان به کمک روانی نیاز دارند.
