کردهای عراق در حال یادگیری ماندارین هستند تا از مشاغل شرکت های چینی استفاده کنند

ایربیل، عراق (AP) – ژیوی هو در کلاسی در شمال عراق، مانند رهبر ارکستر، رهبری شاگردانش را بر عهده دارد. او با یک سوال نشانه می‌دهد و پاسخ دانش‌آموزانش به زبان چینی کامل و روان طنین‌انداز می‌شود.

این مرد 52 ساله به دستور کنسولگری چین در شهر شمالی اربیل به گروه 14 دانش آموز کرد عراقی آموزش می دهد.

کلاس او بخشی از آزمایشی با دانشگاه محلی صلاح الدین است: اگر این دانشجویان موفق به فارغ التحصیلی شوند، دپارتمان زبان چینی رسما برای ثبت نام باز خواهد بود و به تعداد فزاینده ای از شرکت های چینی در منطقه کردستان عراق برای استخدام انتخاب می شود.

رگین یاسین جلو می نشیند. این دانشجوی 20 ساله گفت: “من می خواستم چینی یاد بگیرم زیرا می دانم که چین در آینده دست برتر را خواهد داشت.” چین در اینجا گسترش خواهد یافت، به همین دلیل آن را انتخاب کردم.»

منافع چین در عراق که در انرژی برای رفع نیازهای فزاینده آن لنگر انداخته است، در حال گسترش است. پکن در حال ساخت نیروگاه ها، کارخانه ها، تأسیسات تصفیه آب و همچنین مدارس بسیار مورد نیاز در سراسر کشور است.

ده‌ها قرارداد امضا شده در سال‌های اخیر، ردپای رو به رشد چین را تضمین می‌کند، حتی زمانی که شرکت‌های بزرگ غربی، از جمله ایالات متحده، قصد خروج از این کشور را دارند. در حالی که مقامات عراقی می گویند که خواهان حضور بیشتر ایالات متحده هستند، اما در پیشنهاد چین برای توسعه بدون شرط دموکراسی یا اصلاحات و دیپلماسی ماهرانه آن جذابیت پیدا می کنند.

سردار عزیز، محققی که اخیراً کتابی به زبان کردی نوشته است، می گوید: “مدرسه زبان طرحی از قدرت نرم چینی است تا منطقه را با چین آشنا کند. هرچه بیشتر آشنا باشند، جذب کالاهای چینی می شوند.” در مورد روابط چین و عراق.

شرکت های چینی بر بخش کلیدی اقتصاد عراق، نفت، تسلط دارند و پکن 40 درصد از صادرات نفت خام عراق را مصرف می کند. اما از تمرکز محدود بر هیدروکربن ها، سرمایه گذاری های چینی به سایر صنایع، مالی، حمل و نقل، ساخت و ساز و ارتباطات افزایش یافته است.

این تغییر پس از اعلام ابتکار بلندپروازانه یک کمربند و یک جاده توسط شی جین پینگ، رئیس جمهور چین در سال 2013، موسوم به جاده ابریشم جدید، متشکل از مجموعه وسیعی از ابتکارات توسعه و سرمایه گذاری از شرق آسیا تا خاورمیانه تا اروپا، ایجاد شد. ایالات متحده آن را ناراحت کننده می داند، شبیه به اسب تروا برای توسعه چین.

این ابتکار از چین می‌خواهد تا روابط خود را با دولت‌ها در مسیر خود از طریق هماهنگی سیاسی، اتصال زیرساخت‌ها، یکپارچگی تجاری و مالی و پیوندهای مردمی توسعه دهد.

در سال 2017، کنسولگری چین به کالج زبان های دانشگاه صلاح الدین در سال 2017 با ایده دپارتمان زبان چینی نزدیک شد. گشایش مدرسه در پایتخت بغداد با خطرات امنیتی همراه بود، اما منطقه شمالی کردها نسبتاً امن بود.

عاطف عبدالله فرهادی، رئیس کالج، گفت که در ابتدا، دانشگاه مطمئن نبود که برای دانشجویان جذاب باشد یا اینکه بتواند مربیان واجد شرایطی پیدا کند.

بنابراین فرهادی کنسولگری را ملزم کرد تا معلمان، کتاب‌های درسی، آزمایشگاه صوتی و سایر فناوری‌های کلاس درس و فرصت‌های مبادله در پکن را تهیه و پرداخت کند.

فرهادی گفت: «آنها به همه خواسته ها عمل کردند. این بخش در سال 2019 افتتاح شد و قرار است اولین گروه خود را در سال آینده فارغ التحصیل کند. “سپس ما گسترش خواهیم داد.”

دانش‌آموزان گفتند که یادگیری نوشتن به زبان ماندارین، زبان رسمی سرزمین اصلی چین، سخت‌ترین بخش بود. هزاران شخصیت خاص باید حفظ می شدند.

و سپس تلفظ شد.

هو گفت: زبانشان می لرزید. پس از پنج ساعت درس، پنج بار در هفته در طول سه سال، “آنها خیلی خوب صحبت می کنند.”

فرهادی آرزو می کند که برای گروه زبان انگلیسی هم همینطور باشد. او گفت که کنسولگری های ایالات متحده و بریتانیا به ندرت پیشنهاد کمک کرده اند.

او گفت: «آنها اصلاً از ما حمایت نمی کنند.

با افزایش ردپای اقتصادی چین، شرکت های نفتی غربی ردپای خود را کاهش می دهند. بسیاری از محیط سرمایه گذاری مخاطره آمیز عراق و شرایط نامطلوب قرارداد ابراز نارضایتی کرده اند.

احسان عبدالجبار اسماعیل وزیر نفت در آن زمان به آسوشیتدپرس گفت که خروج غول نفتی ایالات متحده اکسون موبیل از میدان غربی قرنه 1 علیرغم درخواست عراق برای ماندن در سال گذشته صورت گرفت. حضور یک شرکت بزرگ آمریکایی در عراق برای مدت طولانی به عنوان یک اطمینان برای سایر شرکت ها عمل می کرد.

بریتیش پترولیوم، اپراتور بزرگترین میدان نفتی رمیلا در عراق، قصد دارد تجارت خود را در آنجا با یک نهاد دیگر که مشترکاً با CNPC چین مالکیت دارد، تقسیم کند. سایر شرکت های نفتی، از جمله لوک اویل روسیه، به عنوان شرط باقی ماندن، خواستار اصلاح شرایط قرارداد هستند.

شرکت‌های چینی بر قراردادهای نفتی، از میدان‌های عملیاتی گرفته تا ارائه خدمات پایین دستی، تسلط دارند و همچنان برنده‌های بیشتری هستند. اخیرا، عراق شرایط را با شرکت سینوپک چین برای توسعه میدان گازی منصوریه نهایی کرده است که در صورت تایید دولت بعدی عراق، می تواند روزانه 300 میلیون فوت مکعب استاندارد تولید کند.

سرمایه گذاری در عراق ریسکی است که چین مایل به پذیرش آن است. مقامات صنعتی و مقامات عراقی گفتند که با حاشیه سود کمتر، شرکت های چینی همیشه قراردادهای جذاب تر و با قیمت پایین تر ارائه می دهند.

پنجشنبه “گوشه چینی” در بخش زبان است.

مشاغل چینی – از روغن گرفته تا کاغذ دیواری – به بهانه تمرین مهارت های زبانی می آیند و با دانش آموزان ملاقات می کنند. اکثر آنها با وعده های شغلی در آینده پایان می یابند.

هیوار سعدی یکی از دانشجویان گفت: «ما به زبان چینی صحبت می کنیم و درباره تجارت و آینده صحبت می کنیم. آنها به ما می آیند تا ما را ملاقات کنند و ارتباط برقرار کنند.»

دو دانشجو در حال حاضر به صورت پاره وقت در یک شرکت مخابراتی چینی به عنوان مترجم کار می کنند.

فرهادی گفت: “در هر بخش دیگر در دانشگاه برعکس است. عرضه زیاد است اما تقاضا برای شغل کم است.” در اینجا، دانشجویان پیشنهادهای شغلی را رد می‌کنند تا بر مطالعه تمرکز کنند.»

دروس جنبه هایی از فرهنگ و تاریخ چین را نیز پوشش می دهد. هو همیشه به دانش آموزان گذشته طلایی مشترک پکن و اربیل را یادآوری می کند: عراق بخشی از مسیر تجارت باستانی جاده ابریشم بود که سلسله هان چین را با غرب پیوند می داد.

محمد صابر، سفیر سابق عراق در پکن، گفت که در زمان حضورش در آنجا، مقامات چینی اغلب تاریخ مشترک خود را به یاد می آورند. بسیاری از چینی‌ها همچنین به یاد داشتند که چگونه در دهه 1950، عراق تن‌ها خرما را برای کمک در زمان قحطی به چین می‌فرستاد.

زمانی که صابر در سال 2004 کار خود را آغاز کرد، تجارت عراق و چین حدود نیم میلیارد دلار بود. وقتی در سال 2010 او را ترک کرد، 10 میلیارد دلار بود. سال گذشته به حدود 30 میلیارد رسید.

او گفت: “آنها به نفت ما نیاز دارند و ما باید بازاری برای فروش نفت خود پیدا کنیم. راه دو طرف است.”

یائو یان، یک بومی پکن که کالاهای ساخت چین را در بازار لانگا اربیل می فروشد، با این موضوع موافق است.

او که چهره کوچکی بود که با تپه هایی از کیف های دستی و کفش احاطه شده بود، گفت که عراق چشم انداز اقتصادی بهتری را برای او به ارمغان می آورد. او درآمد خود را برای مراقبت از پسر نوجوان معلول خود به خانه می فرستد.

او با اشاره به بحران نقدینگی سال گذشته ناشی از کاهش قیمت نفت، گفت: «حتی وقتی اینجا یک بحران اقتصادی وجود دارد، این پول هنوز برای چین خوب است.»

در آموزشگاه زبان، دیا شیرزاد به تازگی امتحان شفاهی را به پایان رسانده است.

این جوان 21 ساله گفت که همیشه به این فکر می کند که در آینده چه کاری انجام دهد. “مهمترین چیز این است که چگونه می توانم به مردمم خدمت کنم. اگر چینی بلد باشم، کمک خواهد کرد. برای آینده، برای همه چیز.”