بزرگترین تجمع پرندگان دایناسور در نزدیکی دیوار بزرگ چین را کشف کنید.

در رفتندر یک دستاورد قابل توجه، زیست شناسان پس از کاوش های گسترده و طولانی، سرانجام توانستند تعداد شگفت انگیزی از فسیل های پرندگان مختلف را در نزدیکی دیوار بزرگ چین شناسایی کنند که قدمت آنها به بیش از 120 میلیون سال می رسد.

به گفته فرارو، در حدود 80 مایلی غرب دیوار بزرگ چین، زیست شناسان نمونه هایی از دنیای باستان را یافته اند که حاوی بیش از 100 نمونه از پرندگان فسیل شده است. این فسیل ها که حدود 120 میلیون سال قدمت دارند متعلق به پرندگانی است که در زمان دایناسورها زندگی می کردند.

با این حال، زیست شناسان می گویند که شناسایی بسیاری از این فسیل ها دشوار است، زیرا اکثر آنها ناقص هستند و گاهی اوقات به شدت پراکنده هستند. در مقاله جدید در مجله سیستم ها و تکامل در مقاله منتشر شده، محققان 6 مورد از این فسیل ها را بررسی کردند که منجر به شناسایی دو گونه جدید از پرندگان از آن دوره شد. جالب اینجاست که یکی از این گونه های جدید دارای یک زائده استخوانی متحرک در نوک فک پایین خود بود که می توانست به پرنده در یافتن غذا کمک کند.

جینگمی اوکانر، نویسنده اصلی این مطالعه و متصدی زیست‌شناسی آبزیان در موزه فیلد در شیکاگو، گفت: «تعیین این که آیا این فسیل‌ها به حیوانات تعلق دارند یا نه، فرآیندی طولانی و دشوار بوده است. اما این نمونه های جدید شامل دو گونه جدید است که به دانش ما در مورد پرنده کرتاسه می افزاید. در این فسیل‌ها مجموعه‌ای از ویژگی‌های دندانی پیدا کردیم که در هیچ دایناسور دیگری ندیده بودیم.»

جری هریس، یکی از نویسندگان و استاد دانشگاه فناوری یوتا، گفت: “این فسیل‌ها از جایی در چین آمده‌اند که در آن ما به دنبال فسیل‌های پرندگان نزدیک به پرندگان مدرن می‌گشتیم، اما فسیل‌های تمام پرندگانی که پیدا شده‌اند. تا کنون.” ، جمجمه با اجساد حفظ نشده است. این نمونه‌های جدید حاوی جمجمه‌هایی هستند که به پر کردن این شکاف در دانش ما از پرندگان در این سایت و در تکامل کلی پرندگان کمک می‌کنند.»

همه پرندگان دایناسور نیستند، اما همه دایناسورها پرنده نیستند. گروه کوچکی از دایناسورها به پرندگانی تبدیل شدند که 90 میلیون سال با دایناسورهای دیگر زندگی کردند. پرندگان امروزی فرزندان گروهی از پرندگان هستند که از انقراض جان سالم به در بردند و دایناسورهای باقی مانده را کشتند، اما بسیاری از پرندگان ماقبل تاریخ نیز در آن زمان منقرض شدند. تحقیقات اوکانر بر مطالعه گروه های مختلف پرندگان اولیه متمرکز است تا دریابد چرا برخی زنده مانده اند و برخی منقرض شده اند.

سایت فسیلی چانگما در شمال غربی چین مکان مهمی برای محققانی مانند اوکانر برای مطالعه تکامل پرندگان است. این دومین مکان بزرگ فسیلی مزوزوئیک (دوران دایناسور) در جهان است، اما بیش از نیمی از فسیل‌های یافت شده در آنجا متعلق به همان گونه Gansus yumenensis است. از شش نمونه مورد بررسی توسط O’Connor و همکاران، این مطالعه عمدتاً فقط جمجمه و گردن را شامل می‌شود که بخش‌هایی از آن‌ها در نمونه‌های معروف شاهدانه حفظ نشده‌اند. فسیل‌ها نیز تا حدی در اعماق زمین خرد شدند و تجزیه و تحلیل آنها را دشوار می‌کرد.

مت لامانا از موزه تاریخ طبیعی کارنگی پیتسبورگ و یکی از نویسندگان این مطالعه گفت که سایت چانگما مکانی ویژه است. فسیل ها به ورقه های نازک با صفحات باستانی تقسیم می شوند. بنابراین وقتی در حال حفاری هستید، به معنای واقعی کلمه مانند ورق زدن صفحات تاریخ است، لایه به لایه حیوانات و گیاهانی که تقریباً 120 میلیون سال است نور روز را ندیده‌اند، در معرض دید قرار می‌دهید.»

از آنجایی که نمونه ها کاملاً مسطح بودند، سی تی اسکن و تشریح کامل ممکن است سال ها طول بکشد و ممکن است اطلاعات زیادی ارائه نکند، زیرا این استخوان های نازک در سطح تقریباً یکسانی صاف شده اند. غیر ممکن است. اوکانر گفت: «تعریف مرزهای این استخوان‌ها بسیار دشوار بود، اما باید با آنچه که داشتیم کار می‌کردیم. محققان با تلاش سخت توانستند ویژگی های مهمی را در آرواره های پرنده شناسایی کنند که نشان می دهد دو نمونه از شش نمونه قبلاً برای علم ناشناخته بودند.

گونه های جدید (یا به طور دقیق تر، گونه های جدید؛ جنس یک پله بالاتر از گونه در توالی است که دانشمندان برای نامگذاری ارگانیسم استفاده می کنند) مجرای میماناویس و برودنتاویس جانگی. این نام به افتخار زیست شناس چینی ممون چانگ، که اولین زنی بود که ریاست موسسه باستان شناسی و باستان شناسی مهره داران (IVPP) در پکن را بر عهده گرفت، گرفته شده است. نام Brevidentavis نیز به معنای “پرنده دندان کوچک” است. مانند گانسوس، میماناویس و برویندتاویس هر دو پرندگان اورنیتومورف هستند. گروهی که شامل پرندگان مدرن است. بره مثل پرندگان امروزی بی دندان بود. از طرف دیگر، Braudentavis دندان های کوچک و ناخن مانندی در دهانش داشت که به هم نزدیک بودند. علاوه بر این دندان ها، ویژگی عجیب دیگری نیز نمایان شد.

دکتر اوکانر در حال انجام کار میدانی در محلی است که فسیل ها در آن پیدا شده است.

O’Connor توضیح می دهد: Brevidentavis یک پرنده اورنیتورومورفیک است که دندان دارد، اما در جلوی فک آن استخوان کوچکی به نام dentan وجود دارد که اگر پرنده چانه داشت، چانه اش آنجا بود. در مطالعه قبلی روی یک پرنده فسیل شده دیگر، نویسندگان دریافتند که سی تی اسکن استخوان و رنگ آمیزی آن با مواد شیمیایی، نوعی غضروف که تنها در صورت انتقال تشکیل می شود. اوکانر می افزاید؛ می توان گفت که پردانتا قادر به حرکت بود، بنابراین برادنتاویس نه تنها قادر به حرکت آن بود بلکه می توانست آن را نیز احساس کند. این ویژگی می تواند به پرندگان کمک کند طعمه خود را شناسایی کنند. احتمالاً این پرندگان دندانه دار منقارهای کوچکی داشتند که نوعی انبر متحرک در نوک آرواره ها و جلوی دندان هایشان وجود داشت.

تام استیدهام یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: «این فسیل‌های شگفت‌انگیز مانند قفل‌هایی هستند که به ما اجازه می‌دهند دری را به روی اطلاعات بیشتر درباره تاریخچه تکاملی جمجمه در بستگان نزدیک پرندگان مدرن باز کنیم. در حالی که دایناسورهای معبد غول پیکر هنوز در زمین پرسه می زدند، این پرندگان محصول تکامل بودند و شیوه های زندگی متفاوتی را در آب، هوا و خشکی آزمایش کردند و با غذاهای مختلف دندان هایی با دندان یا بدون دندان داریم. در نسل ها ببینید. فسیل‌های بسیار کمی از این عصر زمین‌شناسی، سطح جزئیات فیزیکی را که می‌توانیم در جمجمه این پرندگان باستانی ببینیم، ارائه می‌کنند.» اوکانر گفت: “این اکتشافات این فرضیه را تقویت می کند که مکان فسیلی چانگما غیرعادی است زیرا پر از پرندگان اورنیتورومورفیک است که در دوره کرتاسه غیرمعمول است.” “افزایش آگاهی از خویشاوندان این پرندگان مدرن در نهایت می تواند به ما کمک کند تا بفهمیم چرا پرندگان امروزی از این مرحله تکاملی جان سالم به در بردند، در حالی که دیگر پرندگان آن زمان وجود نداشتند.”

منبع: scitechdaily

ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو