[ad_1]
محسن هاشمی در روزنامه اعتماد نوشت در اوایل آبان 58، آیت‌الله خامنه‌ای، هاشمی رفسنجانی و بسیاری دیگر به حج مشرف شدند و در اینجا بود که امام خمینی به ورود شاه به آمریکا واکنش نشان دادند.
سفر بازگان به الجزایر برای شرکت در جشن روز استقلال الجزایر و دیدار وی با پرزینسکی مشاور امنیتی رئیس جمهور آمریکا، موجب اعتراضات و تجمعات ضد آمریکایی در ایران پس از اقامه نماز عید قربان و بازگشت خامنه ای به کشور شد و متقاعد به بازگشت شد. بازدیدکنندگان ایرانی
آن دو در 13 آبان در مکه بودند و شب هنگام آماده شدن برای خوابیدن، از شنیدن خبر اشغال سفارت آمریکا از رادیو شوکه شدند، زیرا این یک سیاست انقلابی نبود. حتی قبل از آن، ایران آمریکا، مرد مسلحی که در 25 بهمن 57 به سفارت حمله کرد، توسط نماینده دولت موقت تبرئه شد و در مهرماه شهدای مردمی به سفارت آمریکا حمله کردند که توسط پلیس از خانه خارج شد.
واضح بود که نه شورای انقلاب و نه دولت موقت حاضر به چنین اقداماتی نبودند و تحلیل آنها (آقای خامنه ای و هاشمی) دور از کشور بود و این موضوع به زودی حل خواهد شد.
در تهران گزارش شده است که دانشجویان معترض بدون هماهنگی با مقامات وقت به سفارت حمله کرده و آن را تصرف کردند و سپس امام خمینی (ره) با نگاهی به اسناد و مدارک تأیید کردند و گفتند که همانطور که به ما اطلاع داده شده است. . سفارت آمریکا مرکز جاسوسی و توطئه بوده است.
سخنان امام مبنی بر مقصر دانستن آمریکا، نه تنها آمریکایی ها را ناامید کرد، بلکه عده ای را نیز که از روز اول برای پایان دادن به این جریان افراطی به میدان آمده بودند، ناامید کرد.
تسخیر سفارت آمریکا توسط دانشجویانی که خود را پیرو امام می نامیدند مهمترین خبر دنیا شد و حضور آقای موسوی خوینی در جمع دانشجویان و سخنرانی امام موید حرکت دانشجویان بود. در مقایسه با انقلاب اول، انقلاب ضدآمریکایی مورد حمایت گسترده قرار گرفت، یک حرکت توده ای در کشور به راه انداخت و حمایت امام از دانشجویان، کار جناح راست و اپوزیسیون همه را روشن کرد.
آمریکا با تمام نیروهای تبلیغاتی خود به میدان آمد و بدین ترتیب این حرکت دانشجویان پیرو خط امام به یک مبارزه ضد آمریکایی تبدیل شد و شورای انقلاب به دلیل پیچیدگی خاص خود و دیدگاه شخصی امام نتوانست به نتیجه ای برسد.این اقدام امام(ره) شاگردان خمینی به یک مبارزه ضد آمریکایی تبدیل شدند. شورای انقلاب مسئول اداره کشور شد.
امام از مذاکره با آمریکا سر باز زد و خواستار استرداد شاه مخلوع و توقف جاسوسی علیه نهضت شد، اما مذاکره راه را برای سیاهان و گروگان ها هموار نکرد.
در این مخمصه فشار سیاسی داخلی و خارجی برای اداره کشور بر دوش شورای انقلاب بود. انتشار جزوه ها و اظهارات دانشجویان اشغالگر سفارت به ویژه انتشار اسناد محرمانه سفارت مربوط به شخصیت های سیاسی از جمله چند تن از اعضای دولت موقت، موج دیگری از افراط گرایی و افزایش تنش ها را در پی داشت.
شورای انقلاب از دانشجویان خواست دقت بیشتری داشته باشند چرا که استنباط، تفسیر و تحلیل اسناد باید با رعایت تمام شئونات شرعی و قانونی انجام می شد و با تایید دادگاه صالح به نتیجه رسید.
شوراي انقلاب افشاگري هاي عجولانه را نپذيرفت، چرا كه باعث آسيب هاي اخلاقي، فرهنگي، سياسي و سياسي انقلاب شد و تفرقه ايجاد كرد و آن را مجبور به تسويه حساب سياسي با گروهي كرد و با آزادي همراه بود. اما دانشجویان به این فکر ادامه دادند که این تنها افشاگری است که می تواند انقلاب را از بسیاری از توطئه ها نجات دهد.
شعار «شاگرد امام بلورین است» و افشاگری ها پخش شد، مثلاً امیر انتظار متهم به جاسوسی برای سیا شد و از طریق سفارت به کشور بازگشت و به زندان افتاد، اگر این نظر برخی از اعضای انقلاب نبود. . این شورا تایید کرد که آقای بازرگان جاسوس امیر انتظار نبوده و مدعی شد که اسناد منتشر شده حاکی از جاسوسی نیست.
اما شرایط سختی که پس از گروگانگیری در سفارت آمریکا و افشای اسناد به وجود آمد، به تدریج شکل بحرانی گسترده و جهانی به خود گرفت. این امر علاوه بر تاثیرات گسترده بر امور داخلی، روابط بین الملل ایران را تحت الشعاع قرار داده است.
اقدام افراطی چند دانشجو در کشور به دلیل برخورد ناشیانه آمریکا در قبال مسدود کردن حساب‌های ارزی ایران در آمریکا و تشدید تهدیدها بود.
جلسه شورای امنیت سازمان ملل تشکیل شد، اما ایران به دستور امام خمینی نماینده ای نفرستاد. امام استدلال شورای انقلاب را نپذیرفت و گفت در هر صورت به ایران رای می دهم. بنابراین شورای امنیت و سپس دادگاه لاهه ایران را محکوم کردند و ایالات متحده خود و برخی از متحدانش را مجبور به اعمال تحریم های اقتصادی علیه ایران کردند و ایران تصمیم به محاکمه گروگان ها گرفت.
استرداد شاه مخلوع و اصرار وی بر محاکمه و عدم حمایت آمریکا، تبادلات سیاسی و تبادل پیام ها را بی اثر کرد. فشار بیشتر بر ایران، اعلام قطع روابط سیاسی آمریکا با ایران در 20 فروردین 1359، توقیف دارایی های ایران در آمریکا در پی اعمال تحریم های اقتصادی، اخراج تعدادی از ایرانیان، دانشجویان و دیپلمات های ایرانی و مین گذاری. در خلیج فارس خطر در کنار صادرات نفت، فشار بر کشورهای اروپایی برای مشارکت در تحریم های اقتصادی ایران. امام خمینی (رحمه الله) با پیامی برای رفاه و سعادت مستضعفان قطع رابطه را اعلام کرد.
[ad_2]
