در رفتن آر.آقادا ستون نویس الحیات در نیویورک و عضو شورای روابط خارجی ایالات متحده مستقر در نیویورک است. او 28 سال ستون نویس و خبرنگار ارشد دیپلماتیک الحیات بوده است. او در سال 2017 به دلیل موفقیت هایش در روزنامه نگاری به عنوان “زن عرب سال” انتخاب شد. مجله تجاری عرب در سال های 2011 و 2016 درغم را به عنوان یکی از 100 زن قدرتمند عرب معرفی کرد. او در سال 2005 جایزه دستاورد را از شبکه آمریکایی متخصصان عرب در نیویورک دریافت کرد.
مذاکرات روسیه با آمریکا و ناتو هفته گذشته بدون بیانیه ای پایان یافت و احتمال اعزام نیروهای روسی به اوکراین را افزایش داد. این شرایط نوعی انتقام مسکو از واشنگتن و بروکسل را برانگیزد. روسیه اوکراین را حوزه نفوذ خود می داند. هر دو کشور جمهوری‌های شوروی سابق هستند و روسیه قبلاً هشدار داده بود که اوکراین تحت یک چتر امنیتی و نظامی به رهبری ایالات متحده به ناتو نزدیک‌تر خواهد شد.
در صورت بروز درگیری، چه کسی هزینه تشدید بحران بین غرب و روسیه را پرداخت خواهد کرد و کدام بازیگر سود می برد؟ پاسخ واضح اینکه کدام بازیگر شکست خواهد خورد قطعا اروپاست، عمدتاً به دلیل جغرافیا و نزدیکی کشورهای اروپایی به اوکراین و روسیه. با این حال، نظامی‌سازی یا دیپلماسی نظامی روسیه می‌تواند عواقب ناگواری را برای اسرائیل به همراه داشته باشد و ذینفع اصلی دخالت روسیه در اوکراین احتمالاً ایران خواهد بود.
یک دلیل ساده برای این وجود دارد: ایالات متحده می خواهد در حالی که مسکو به دنبال انتقام است احساس ضعف و شرم کند. این وضعیت اسرائیل، بزرگترین متحد آمریکا در خاورمیانه را نگران می کند. ایران، دشمن سرسخت اسرائیل و نه حامی غربی، خوشحال است که روسیه می تواند به غرب درسی بدهد.
تصمیم گیرندگان روسیه به این نتیجه رسیده اند که زمان خروج ناتو از توسعه منطقه ای فرا رسیده است. او استدلال می‌کند که جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده در حال حاضر با تعدادی چالش داخلی مواجه است و اوکراین، خاورمیانه و ونزوئلا به طور همزمان تحت فشار هستند تا با بحران‌های خارجی کنار بیایند.
انتظار می رود ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه هفته آینده میزبان ابراهیم رئیسی همتای ایرانی خود در مسکو باشد. یکی از موضوعات مورد بحث بین این دو شاید آینده سوریه جنگ زده است، جایی که هر دو کشور منافع و روابط نزدیک با رژیم اسد دارند. این امکان برای آنها وجود دارد که چگونه با اسرائیل به ویژه در داخل سوریه برخورد کنند.
به نظر می رسد مسکو به اسرائیل این پیام را می دهد که اگر حملات به نقاط حساس در خاک سوریه ادامه یابد، اسرائیلی ها اغراق کرده و از خطوط قرمز روسیه عبور خواهند کرد. اسرائیل ممکن است با اقدام تلافی جویانه ایران در برابر این حملات مواجه شود و روسیه می تواند از این بهانه ای برای نادیده نگرفتن آن استفاده کند. اما در این مرحله بعید است که ایران حملات پیشگیرانه به دشمن خود را در نظر بگیرد.
این استراتژی می‌تواند بخشی از ترفند مسکو برای منحرف کردن واشنگتن با استفاده از کارت ایران برای هدف قرار دادن اسرائیل باشد. روس ها امیدوارند که پیامدهای چنین وضعیتی دو چیز باشد: تضعیف اعتبار دولت بایدن و جلوگیری از اقدام نظامی اسرائیل در مرز سوریه.
گفته می شود به ویژه مسکو از حملات ماه گذشته اسرائیل به بندر لاذقیه سوریه، در نزدیکی پایگاه هوایی روسیه حمیمیم، مجهز به رادارهای پیشرفته و موشک های ضد هوایی، خشمگین شده است. روسیه ممکن است به دنبال راه‌هایی باشد تا به اسرائیلی‌ها یادآوری کند که باید پاسخگوی اقدامات خود باشند. یک راه می تواند نادیده گرفتن تصمیم روسیه برای سرنگونی نیروهای اسرائیلی که به حریم هوایی سوریه نفوذ کرده اند توسط دولت سوریه باشد. این تصمیم روسیه را مجبور به پاسخگویی و پذیرش مسئولیت اسرائیل خواهد کرد.
علاوه بر این، اگر مذاکرات هسته‌ای ایران و قدرت‌های جهانی تا پایان ژانویه شکست بخورد، خشم تهران از مسکو همسو خواهد شد و مسکو از غرب که آن را مداخله غرب در اوکراین می‌داند، از دست خواهد داد. سفر برنامه ریزی شده رئیس جمهور به مسکو، آماده سازی و هماهنگی چنین احتمالاتی خواهد بود.
روسیه بدون شک روابط خوبی با اسرائیل دارد و دو کشور دارای منافع مشترک هستند. با این حال، برای مسکو، اسرائیل می تواند به عنوان قطعه کوچکی از پازل در زمینه تنش های ژئوپلیتیکی جاری با کشورهای غربی مسکو عمل کند. یک دلیل ممکن است این باشد که رهبری روسیه روابط خود با ایران را مهمتر از توافق با اسرائیل می داند. روسیه رابطه راهبردی با ایران و مشارکت نظامی مستقیم با هر دو کشور در سوریه دارد. مسکو معتقد است که در صورت لزوم می توان از ایران برای پیشبرد منافع روسیه استفاده کرد.
در عین حال، مسکو با جاه طلبی های هسته ای ایران مخالف است. روسیه معتقد است جهان باید بیاموزد که با ایران صلح آمیز و باثبات زندگی کند. روسیه هرگونه دخالت در نظارت بر برنامه هسته ای ایران فراتر از سیستم موجود آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) و بازگشت آن به برجام را رد کرده است.
چین با روسیه در مورد لزوم احیای برجام بدون افزودن هیچ شرط جدیدی از سوی غرب به توافق رسید. ایالات متحده و سه قدرت اروپایی شرکت کننده در مذاکرات وین در حال اعتراض هستند.
اگر غرب در نهایت به خواسته های ایران عمل کند، می توان این بن بست طولانی مدت هسته ای را به حداقل رساند. اما اگر این انتخاب را انجام ندهند، پس از شکست مذاکرات روسیه و ناتو، شاهد آغاز درگیری در عصر دیپلماسی نظامی خواهیم بود و جنگ ابعاد دیگری به خود می گیرد.
این شامل ساخت و توسعه پایگاه های روسیه در اروپا، مانند بلاروس، و انجام تمرینات نظامی در مقیاس بزرگ است. بحران اوکراین جریان دیپلماسی را برای حل مناقشه تغییر داده است و روسیه از پایان جنگ سرد با ادامه گسترش قلمرو ناتو به شرق مخالفت کرده است و بیکار نخواهد نشست.
در همه این موارد باید در نظر داشته باشیم که چیزی که روسیه از دست می دهد عمدتاً اقتصاد این کشور است، زیرا غرب تحریم های شدیدی را علیه آن کشور اعمال می کند. اگر سنای آمریکا به این تهدید عمل کند، ممکن است تحریم هایی علیه پوتین و سرگئی لاوروف وزیر خارجه روسیه اعمال شود. با این حال، آسیب به جهان نه تنها به دلیل بی ثباتی ژئوپلیتیکی، بلکه به دلیل مسابقه تسلیحاتی نیز بیشتر خواهد بود، که برای همه افراد درگیر و برای سیاره زمین خطرناک خواهد بود.
منبع: امارات ملی
ترجمه: فرارو
